co to jest objawienie kosmiczne

Asteroidy to małe szklane koraliki w kontrastujących kolorach. Dywanik do Układu Słonecznego jest pomocą Montessori, którą uszyła mi moja nieoceniona kuzynka. Iwona, chylę czoła i dziękuję! Zwrócę w tym miejscu uwagę, że na filmie, który zamieściłam dywanik astronomiczny nie jest wzajemnie w skali z wykonanymi przeze mnie Aktywna obecność Ducha Świętego jest powszechna. Ona poprzedza Wydarzenie Jezusa Chrystusa i po tym Wydarzeniu rozchodzi się poza granice Kościoła. Duch rozprzestrzenia się na cały świat, ożywiając każdą rzecz. Również objawienie kosmiczne jest włączone w ten proces transformacji. Co odkryto w trakcie misji Artemis I? Na Ziemię wrócił statek Orion misji Artemis I. Na jego pokładzie znajdowały się dwa ludzkie fantomy wyposażone w detektory promieniowania kosmicznego. Ich obecność w trakcie misji pozwoliła uzyskać niezwykle cenne dane na temat wpływu promieniowania kosmicznego na Czym jest promieniowanie kosmiczne. Słyszymy, że nieustannie bombarduje naszą planetę, ale z czego się składa i skąd pochodzi? ☑ INSTAGRAM - https://goo.gl/ Słownik wyrazów bliskoznacznych słowa kosmiczne. W naszym słowniku synonimów języka polskiego dla słowa kosmiczne znajduje się łącznie 1 synonim. Synonimy te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne odpowiedniki znaczeniowe słowa „kosmiczne” lub potrafisz określić ich nowy kontekst znaczeniowy, możesz nonton drama korea the real has come sub indo. TEOLOGIA FUNDAMENTALNA Semestr I i II Teologia fundamentalna stanowi podstawę dla teologii, w ogóle. Podstawową nauką o teologii. Nauka ta ma charakter źródłowy. Jest przedmiotem , który systematyzuje zagadnienia z zakresu teologii. Należy zatem do teologii systematycznej. Teologia to nauka i jako nauka posiada przedmiot (dawniej przedmiot materialny) , cel i zadania (dawniej przedmiot formalny). Cel – coś stałego, związanego z daną dziedziną wiedzy, winien być niezmienny. Zadania mogą się zmieniać. Nauka posiada też metodę. PRZEDMIOT CEL ZADANIA METODA NAUKA ( krytyczna refleksja nad rzeczywistością) Żadna nauka nie jest do końca pewna i nieweryfikowalna. Nawet w tak pewnej nauce jak matematyka istnieje wiele aksjomatów. Teologia to nie tylko „nauka o Bogu”, to też nauka, zajmująca się bardziej relacja człowieka do Boga, człowieka do człowieka. Teologia bardziej koncentruje się wokół człowieka. Teologia to krytyczne spojrzenie na Objawienie. NAUKA TEOLOGICZNA ŹRÓDŁA TEOLOGIA TEOLOGIA TEOLOGICZNE SYSTEMATYCZNA PRAKTYCZNA (Biblia, Tradycja, Patrystyka, Koś.) TEOLOGIA TEOLOGIA TEOLOGIA FUNDAMENTALNA DOGMATYCZNA MORALANA Teologia systematyczna czerpie i systematyzuje źródła. TEOLOGIA SYSTEMATYCZNA FUNDAMENTALNA (pyta czy dany akt jest ( systematyzacja źródeł, wiarygodny) pod względem etycznych zachowań czł.) Teologia praktyczna – dawanie różnych wskazań dot. Życia poprzez teologię systematyczną. Teologia, liturgia, katechetyka, teologia modlitwy, teologia pastoralna, homiletyka. Teologia fund. Należy do teol. systematycznej, stojącej u podstaw teologii. Teologia ma charakter jednorodny. Nauka o religii stanowiła w dawnej teologii fundamentalnej ogólny wstęp do danej dyscypliny wiedzy. Uzasadniała istotę religii. Dziś uważa się , że religiologia nie może być wstępem do teol. Fund. Religiologia z jednej strony stanowi podstawę , a z drugiej korzysta z teologii ( metoda teologiczna ) Teol. Fund. Ma dwa punkty badań: chrystologię fund. eklezjologię fund. Na bazie tego można podać definicję ( wg Kopeć ): Teologia fundamentalna – jest to nauka, która ma za zadanie uzasadnić fakt objawienia chrześcijańskiego dokonanego w Chrystusie oraz fakt przekazywania tego Objawienia przez społeczność religijną założoną w tym celu przez Chrystusa. Istnieje związek między tymi typami. Stanowi do postać Jezusa Chrystusa. Dawniej używano nazw: wprowadzenie do teologii propedeutyka teol. Filozoficzna Dogmatyka ogólna Apologetyka Encyklopedia teol. Za ojca teologii fund. Uważa się Jana Nepomucena Ehrilih. W 1859 napisał książkę Teologia Fundamentalna. Opracował status t. Fund., zarys, dziedzinę. Wg niego ta nauka jest wstępem do teol. Dogmatycznej. Celem jest dowodzenie boskiej natury religii ( ma ona źródło w Bogu ). Niektórzy, próbują utożsamić teol. Funda. Z apologetyką, twierdząc, że jest to ta sama dziedzina wiedzy. Apologia – apologeta Apologetyka – apologetyk Jest tak, że współcześni, autorzy wola używać nazwy teologia fund. Daje się tą nazwę ponieważ: zajmuje się ona faktem objawienia (cześć teologii) zajmuje się wiarygodnością objawienia ( wiarygodność to przymiot wiary) przy badaniu wiarygodności potrzebna jest metoda krytyczno-synkretyczna oraz dziedzina wiary dyscyplina ta opracowuje kategorie semantyczne, wyjaśnia pojęcia ( np. co to jest cud) Nie ma napięcia między t. Fund. A apologetyka. Mogą istnieć obie dziedziny. Apologetyka od strony rozumu wyjaśnia problematykę objawienia. Teologia fund. Od strony wiary ( od strony rozumu także) Apologetyka może być nauką skierowana do niewierzących a teol. Fund. Jest krytyczną refleksja człowieka wierzącego nad prawdami wiary. Cel teologii fundamentalnej Celem jest coś stałego, związanego z dana nauka. Zadania są różne i mogą się zmieniać. Cel pozostaje stały. Większość teologów fundamentalnych stwierdza, że celem teol. Fund. Jest badanie wiarygodności Objawienia Bożego i badania prawdziwości Boskiego pochodzenia religii chrześcijańskiej. Wiarygodność może być ukryta w rozumie, może się mieścić w uczuciach, emocjach. Dziś wiarygodność ujmuje się wieloaspektowo: -semiotycznie -personalistycznie -aksjologicznie itp. Naukę humanistyczną musimy przyjmować wiarygodnie a nie pewnie. Wiarygodność semiotyczna Mazure opisał wiarygodność na podstawie cudu. Struktura cudu jest dwuelementowa: element widzialny – spektakularność wydarzenia, to wszystko, co jest widzialne element niewidzialny, treściowy, istotny – najważniejszy. Jest to wiarygodność semiotyczna, gdy ma miejsce analiza tego, co zewnętrzne w porównaniu z elementem treściowym Element treściowy potwierdza cud. Musi być współgranie obu elementów wraz z podanymi kryteriami. Wiarygodność transcendentalna-antopologiczna Karl Rahner – w człowieku występują racjonalne podstawy wiary, aprioryczne wartości, które są w człowieku. Dotyczą one także wiary. Akt wiary składa się z elementów apriorycznych. Akt wiary jest źródłem wiarygodności. Zadania teologii fundamentalnej Zadania mogą się zmieniać. Są zadania wobec teologii i zadania poza teologią. Zadania wobec teologii: przedmiotowe, budowanie podstaw dla teologii Teologia jest dziedziną niezależną choć korzysta też z innych nauk . Badania opiera o podstawę – wywód fundamentalny, badający Objawienie Boże czy faktycznie istnieje wypracowuje dla teologii podstawowe pojęcia, kategorie lingwistyczne ( cud, biskup); trzeba przejść od języka filozoficznego; wypracowania podstaw dla wielu typów teologii ( teologia kontekstualna, teologia polityczna); zadania pozateologiczne: zadania ekumeniczne – zbliżanie Kościołów rozdzielonych (wymiar ekumeniczny jest zadaniem całej teologii, a nie tylko fundamentalnej) zadania dialogiczne – prowadzić dialog nawet z niewierzącymi; teologia fundamentalna może argumentować na bazie filozoficznej, z poziomu rozumu; zadanie obronne – ma ułatwić człowiekowi w dojściu do wiary; obronne – pozytywny wykład; Metoda teologii fundamentalnej Metoda to dający się systematycznie stosować myślowy dobór elementarnych czynności zmierzających do osiągnięcia ekonomicznego celu ( def. Wg Kamińskiego ) METODA PRZEDMIOTOWA PODMIOTOWA Metoda podmiotowa – analiza człowieka, jego egzystencji: metoda egzystencjalna – metoda z uzasadnieniem życiowym, analiza życia człowieka, jego relacje; metoda transcendentalna – antropologiczna ( Rahner) metoda fenomenologiczna Metoda przedmiotowa – za punkt wyjścia bierze wszystko co poza człowiekiem: metoda historyczno-syntetyczna – na podstawie świadectw chrześcijańskich, wskazuje, że świadomość swojej misji a znaki, cuda założył kościół i jest w nim obecny od paruzji; jest często stosowana; metoda eklezjologiczna, wstępująca – Bóg wstąpił w postaci znaków; ukazanie przez analizę rzeczywistości kościoła różnych znaków ( cuda, heroizm życia człowieka, Kościoła, stałość, trwałość); na bazie tych elementów ukazuje się Boga. Jeśli wykaże się transcendentny charakter kościoła wnioskuje się o założycielu Kościoła Jezusie, że jest bogiem. Metoda historio-zbawcza– obejmuje trzy wymiary (etapy): metoda historyczno-empiryczna – ustala główne etapy historii zbawienia; metoda historyczno-krytyczna – ustala fakty jako wydarzenia związane z historią zbawienia; metoda historyczno-teologiczna – ustala, wniosek dotyczący eschatologicznych wymiarów interpretacji w/w faktów; Przedmiot teologii fundamentalnej Przedmiotem jest fakt objawienia Bożego, które dokonało się w historii (życie Jezusa) i jego trwanie w kościele. Fundamentalna posiada jasną strukturę gdyż podstawą jej elementu ( cel, zadania, przedmiot, metody) są określone. Jest nauką. Na bazie powyższego, zarysowują się tendencje do wielorakich ujęć teol. Fundamentalnej ze względu na cel, przedmiot i metody. Historia teologii fundamentalnej Jan Nepomucen Eherlih 1859 – apologetyka (wstęp do teologii dogmatycznej). Ambroży Gardier zbudował dziedzinę wiedzy, którą nazwał apologetyka. Chodziło o rozumną wiarygodność dogmatu katolickiego. XVII – XVIII w. opracowali apologetykę immanentną. Bardzo mocno odwoływali się do sfery wolitywnej. Na początku XX w. Zauważono, że oba skrajne pojęcia (rozumowe i wolitywne) są niewłaściwe. Pojawia się personalistyczne odniesienie do wiary. Eugeniusz Mazure – wprowadził apologetykę znaku. W Polsce Wincenty Kwiatkowski – apologetyka totalna (połączenie rozumowej i immanentnej), jest to aspekt religioznawczy, żeby zobaczyć, jak Bóg się objawił, trzeba zbadać wszystkie religie i ocenić, w której najbardziej objawił się Bóg. Kwiatkowski zmienił tą tezę, że wystarczy zbadać jedna religię, w której Bóg objawił się w pełni, to nie trzeba badać już innych. Ta religia jest wiarygodna. Współcześnie uprawia się teologię w wymiarze personalistycznym. Zawiera on klasyczny model, który polega na badaniu źródeł biblijnych (apologia Jezusa), badaniu prawdziwości osoby Jezusa, jego czynów i mów. Bada się świadomość ówczesnych ludzi, chrześcijan, prezbiterów. Bada się pierwszy Kościół, jego dalszy rozwój. Świadectwa chrześcijan współczesnych Jezusowi, pisma ewangelijne nie opisują wszystkiego, nie są one biografią życia Jezusa. Pisma Ewangelijne są dokumentem z życia Jezusa z punktu widzenia ucznia: Ewangelijny – dotyczy Pisma Świętego, wypływa wprost z Ewangelii, wzięte z Biblii bez kontekstu życia; Ewangeliczne – wzięte z Biblii i odwołujące się do życia, są z życiem ściśle związane. Uczniowie poprzez te pisma przekazują nam nie tylko wiadomości o Jezusie, ale wiarę („…to piszemy abyście uwierzyli… 1J 1”). Zasługą ewangelistów jest to, że uświadomili sobie kim jest Jezus. Dlatego nie napisali o Nim tylko kroniki. Pragną przezwyciężyć niewiedzę i niewiarę czytelnika. ewangelie nie są pismami apologetycznymi, nie są szczegółową historią o tamtych czasach, są pismami misyjnymi. Historia, nie przeważa w Piśmie świętym, jest tłem wydarzeń zbawczych; uwiarygodnia te wydarzenia. Ewangelie mają wznowić (wcześniej wzbudzić) wiarę. Pojawiają się pytania: czy ewangelie zawierają opis obiektywny postaci Jezusa? Czy historia, proces ich kształtowania nie wpłynął na kształt dzisiejszej Ewangelii? Te pytania podjął, w XVII w. Reinmarus, pozytywistyczny sposób myślenia powoduje, że pojawiają się tendencje do sprawdzania zagadnień, które do tej pory były sprawdzone i uznawane za oczywiste. Reinmarus twierdził, że Jezus jest żydowskim mesjaszem politycznym, który miał zbudować ziemskie królestwo izraelskie. Jezus został odarty z charakteru nadprzyrodzonego. Ten charakter nadprzyrodzony nadali Mu uczniowie, którzy „zrobili” z Niego Syna Bożego. Jezus historii a Chrystus stworzony przez uczniów. Wiek XVIII i XIX przynoszą dalsze odpowiedzi na te pytania. Odpowiedzi te oscylowały pomiędzy agnostycyzmem a historycyzmem. do pogłębienia tego problemu przyczyniła się nowa metoda, badania nad ewangeliami forgeschichte (historia form), której początek dał K. Schmidt. Napisał on dzieło „Die Ramen, geschichte Jezu”. Twierdził on, że przed ewangelią stoją jednostki literackie przekazywane ustnie. Przekazywanie ustne nie uwzględnia typologii, ani chronologii. Uczniowie połączyli te jednostki. Stworzone o Jezusie w ewangelii ma charakter nie historyczny, ale religijny. Kolejny autor podejmujący ten problem to M. Dibelius „Die Formgeschichte Evangelium”; twierdzi on, że aby dotrzeć do historii ewangelii trzeba dotrzeć do historii tradycji ustnej. Chcąc dokładnie określić rodzaj literacki poszczególnych elementów tradycji Dibelius zestawił formy żydowskie i greckie. Materiał ewangelijny odznacza się anonimowością, zaniedbaniem chronologii, typologii, służą wspólnocie. Wspólnota ma charakter twórczy. Zatem początkiem ewangelii nie jest Jezus, ale wspólnota pierwszych chrześcijan. To ona stworzyła sobie obraz mesjasza. Metoda formgeschichte postawiła zbadać formy przed literackie w ówczesnym środowisku życiowym Sitz im Leben. Sitz im Leben Jezusa to nie życie Jezusa, ale rzycie pierwotnej gminy chrześcijańskiej. Dibelius sądzi, ze tradycja mogła zachować pierwotne fakty z życia Jezusa, ale przetworzyła je w znacznym stopniu. Istnieje, zatem przepaść między Jezusem z Nazaretu, a po paschalną gminą. Dibelius próbował wydzielić poszczególne części, rodzaje, literackie (5): Paradygmaty – krótkie przykłady, opisy zakończone sentencją; Nowele – krótkie opowiadania o Jezusie cudotwórczym; Legendy – pobożne historie o jakimś świętym ( o Janie Chrzcicielu, 12- letni Jezus) Parenezy – sentencje Jezusa; Mity – opisy działalności Bogów ( przy chrzcie Jezusa ) Można powiedzieć, że wizja Dibeliusa ma charakter agnostyczny – nie można powiedzieć kim właściwie był Jezus rzeczywiście. Ewangelia jest tworem gminy. Między Jezusem historycznym a Chrystusem wiary jest przepaść. Bultman – podzielił rodzaje lit. na dwie grupy: a). tradycja słów Jezusa, b). tradycja faktów. Wszystko to co jest w Ewangeliach jest wytworem pierwotnej gminy. Szkoła „Redaktionsgeschichte” mówi, że współczesne Ewangelie mówią nam o Jezusie i o Jego historii. Redaktorzy zbierali materiał i połączyli go w jedną całość. Przy badaniu jednostek trzeba je brać w kontekście całości. W 1964 r. Papieska Komisja Biblijna wydała dokument „O historycznej prawdzie Ewangelii”. „Formgeschichte” Negatywy tej teorii: Odrzucenie interwencji Boga w swiecie, Odrzucenie możliwości istnienia cudów, Wiara nie ma związku z historią, Metoda ta podkreśla twórczą moc wspólnoty pomijając autorytet Apostołów. Pozytywy: Rodzaje literackie – główne zasady interpretacji Pisma św. Zasada „Sitz in Leben” – pozwala określić rodzaj literacki perykopy biblijnej. Powyższe metody badania Biblii zaważyły na sposobach patrzenia na Pismo św. i na biblistę. Za pomocą „Sitz in Leben” można dojść do trzech warstw: Środowisko życia Jezusa, Nauczanie Apostołów, Praca redakcyjna. Trzy etapy przekazu „Sitz in Leben”: Słowa i czyny Jezusa. Istnieje związek między życiem Jezusa a funkcjonowaniem gminy chrześcijańskiej po paschalnej. Istnieje pomost między Jezusem a Chrystusem wiary gminy chrześcijańskiej. Wspólnota uczniów – powstała przed wydarzeniami paschalnymi. Jest świadkiem życia Jezusa Chrystusa. Stanowi naturalny pomost między życiem Jezusa a wiarą po paschalnej gminy chrześcijańskiej. Wiara w Chrystusa – jest wiarą w Jezusa jako więcej niż człowieka, w Mesjasza. Ta wiara we wspólnocie uczniów się dookreśliła. Metody mnemotechniczne. Stosunek rabbi – uczeń pomaga w zapamiętywaniu i potem odtwarzaniu tego co się zapamiętało. Nie wszystko redaktorzy zapisali. Ujęli to co było potrzebne. Nauczanie Apostołów (30 – 60 AD). Przedmiotem nauczania Apostołów jest Jezus. Apostołowie dają konkretną wizję Jezusa. Usiłują dostosować nauczanie Jezusa do aktualnych potrzeb gminy. Źródłem głębszego zrozumienia nauki Jezusa było: Jego Zmartwychwstanie, Zesłanie Ducha Świętego, Wpływ miały też potrzeby gminy. Powstają inne formy głoszenia: Kerygmat – głoszenie dla tych, którzy nie są związani z judaizmem, Didache – katecheza, pouczenie dla już nawróconych. Czasem wyrywano słowa Jezusa z pierwszego kontekstu i dostosowywano do kontekstu życia gminy chrześcijańskiej. Pod koniec tego etapu następują próby opisania działalności Jezusa. Praca redakcyjna Ewangelistów. Odznacza się w strukturze Ewangelii. Odsłaniają się tendencje Ewangelistów. Związek z historią Narodu Wybranego. Każdy Ewangelista ma swoje ulubione tematy teologiczne. Teologia Ewangelii mieści się w teologii Ewangelii. Na redakcję Ewangelii miały wpływ trzy wspólnoty. Metoda jest przystosowana do adresatów (Mk – do Rzymian – krótko i systematycznie; Mt – dla Żydów – droga opisowa). Słowa Jezusa są umieszczone w różnych kontekstach. Ewangeliści przytaczają słowa Jezusa w różnym porządku. Fazy formowania się Ewangelii nasuwają wnioski: Ewangelie nie są biografiami. Nie należą do ściśle historycznego rodzaju literackiego. Są to dzieła teologiczne, historia skerygmatyzowana. Zostały napisane by być fundamentem wiary. Interpretacja faktów nie oznacza ich przekreślenia. Kerygmat zakłada historię. Badacz Ewangelii nie może mieć podejścia kronikarskiego lecz teologiczne. Ewangelie otwierają drogę do poznania Jezusa historycznego. Elementy uzasadniające wiarygodność Ewangelii: A) Autorstwo Czy Ewangelie są tworem bezpośrednich zapisów uczniów MT i J oraz Łk i Mk? Odwołanie się do świadectw zewnętrznych oraz wewnętrznych. Świadectwa zewnętrzne o autorstwie Ewangelii: Hieronim – poświadcza autorstwo wszystkich czterech Ewangelii, Euzebiusz z Cezarei – stwierdza autorstwo Ewangelii w dziele „Historia Eclesiastica”, Orygenes – komentarze do Ewangelii Mt Łk i J, Ireneusz w „Adversus heresus”: „Mateusz wśród Żydów napisał Ewangelię … Marek przekazał… Łukasz, uczeń Pawła, napisał Ewangelię… Również Jan. Justyn (poł. II w.) – powołuje się często na tzw. „pamiętniki apostolskie” zwane Ewangeliami. Papiasz – „Wykład mów Pana” (130 r. AD) Mówi, że Marek spisał starannie mowy i czyny Pana, ale nie w kolejności… Mateusz uporządkował słowa Pana. Didache, List Barnaby, Klemensa, Polikarpa (koniec I w. Pocz. II w.) – stanowią literaturę chrześcijańska pozabiblijną stanowiąc znak, że są dziełami apostolskimi i poświadczają, że Ewangelie powstały wcześniej i są dziełami konkretnych ludzi. b) Świadectwa wewnętrzne: Św. Mateusza – Pierwsza Ewangelia została napisana przez św. Mateusza do Żydów ok. 80 r. Analiza treści: Ewangelia ta posiada typowo żydowski charakter. Musiał ją pisać Żyd lub ktoś na potrzeby Żydów. Rodowód Jezusa, Publiczna działalność Jezusa jako wypełnienie proroctw, Sposób cytowania jest judaistyczny, Opisy walki słownej Jezusa z faryzeuszami – typowo żydowski odcień. Świadectwo o osobie: Wspomnienie datku na Świątynię, Opisy Kafarnaum – tam był urząd celny. Mateusz musiał dobrze znać tę miejscowość. Siedem przypowieści pochodzi z Kafarnaum, Dobrze opisuje domu znajdujące się w Kafarnaum. Z innymi Ewangeliami można czynić podobnie. Świadectwa zewn. nie są sprzeczne z wew. B) Integralność. Badając integralność można dojść do uzasadnienia wiarygodności. Odpisy Ewangelii nie są z sobą sprzeczne. Odległość między autografem a odpisem nie jest wielka (patrz tabela z introdukcji). Cytaty w literaturze chrześcijańskiej stałyby się przyczyną różnic między tekstami Tekst krytyczny: Katolicki – Berk Protestancki – Nestle Historyczność treści Ewangelii a wiarygodność. Im bliżej od spisania faktu do samego faktu tym to świadectwo jest bardziej wiarygodne. Ewangeliści spisali wszystko w 20, 30 lat po Triduum Paschalnym, gdy żyli jeszcze świadkowie tamtych wydarzeń, a było ich wielu. Spisali je nie wg obowiązującej dzisiaj metody historycznej ale wg własnych odczuć spisali prawdę. Wiarygodność Ewangelistów jest potwierdzona. W stylu brakuje spójności, chronologii. Autorzy używają wyrażeń, które później zniknęły z użycia. Zostały one później zastąpione nowymi (np. Syn Człowieczy – kyrios). Gdyby Jezus był tylko fikcją literacką byłaby to postać zgodna z pojęciem Mesjasza u Żydów – tak nie jest, Także treść – przekazywanie, że Apostołowie wątpią (zaparcie Piotra). Gdyby to nie były fakty historyczne to Apostołowie nie ujęli by tych opisów. Tło społeczności podkreśla sytuację polityczną Jerozolimy przed rokiem 70 – tym. Starożytność chrześcijańska nie zna żadnego faktu sprzeciwu wobec Ewangelii, jej prawdziwości. Powyższe kryteria autorstwa, integralności, historyczności treści potwierdzają wiarygodność Ewangelii. Istnieją też świadectwa poza chrześcijańskie historyczności Jezusa. Świadectwa poza chrześcijańskie. Chrześcijaństwo szerzyło się przez ustne nauczanie, inaczej niż systemy filozoficzne. Historycy starożytni nie zwracali uwagi na ten sposób nauczania. Wędrowny Jezus występował bardzo często i nie było w tym nic nadzwyczajnego. Stąd należy podkreślić, że jakiekolwiek wzmianki w źródłach świeckich są ciekawe. Wiele dokumentów zaginęło. Część jednak ocalała: Pliniusz Młodszy (111 – 113) – pro konsul prowincji rzymskiej w Bitynii napisał list do cesarza Trajana. Pytał go co ma zrobić z chrześcijanami, którzy gromadzą się o świcie i Chrystusowi jakby Bogu oddają cześć i poprzysięgają posłuszeństwo i przestrzeganie zasad moralnych. Wniosek: Świadectwo te wskazuje na duży zasięg chrześcijaństwa i kult Jezusa jako Boga. List ten nie jest świadectwem bezpośrednim, ale pośrednim, historycznym, wskazującym na istnienie grupy chrześcijan. Określenie „modlą się do Chrystusa jako Boga” wskazuje na to, że Chrystus dla nich był równię człowiekiem. Swetoniusz napisał życiorys cesarza Klaudiusza (120 r.) „…Władca wygnał z Rzymu chrześcijan, którzy podnieceni przez jakiegoś Chrestosa robili wiele zamieszania…” Obok „christian” istniała nazwa „chrestianie”. Sądzimy zatem\, że „chrestos” jest nazwą Jezusa Chrystusa. Tacyt – w okresie panowania cesarza Trajana napisał dzieło „Roczniki” („Annales”). Wzmiankuje w nich o pożarze Rzymu: „aby zniweczyć wieści cesarz Neron… chrześcijanie – ich przywódca Chrestos, który już wcześniej został w Judei skazany za Poncjusza Piłata… Jest to świadectwo historyczne. Tacyt jest znany ze swej ścisłości i obiektywizmu. W tekście występują negatywne podkreślenia religii chrześcijańskiej, obarczanie ich zbrodniami. Gdyby Tacyt cytował tylko mniemania wierzących mówiłby bardzo ogólnie. Tutaj mówi bardzo konkretnie i umieszcza te wydarzenia w konkretnym czasie. Niektórzy historycy twierdzą, że Tacyt swoje informacje czerpie ze źródeł pogańskich (dokumenty senatu). Fakty, które cytuje były znane i nie kwestionowano ich zaistnienia. Józef Flawiusz – kapłan żydowski. Urodził się kilka lat po śmierci Jezusa. O Chrystusie wspomina dwa razy: „De Bello Judaico, Antiquitates iudaice” W 18 rozdziale wiersz 3: „W owym czasie żył Jezus, człowiek mądry jeśli można go nazwać człowiekiem. Był mądry, działał cuda, poszło za nim wielu Żydów i pogan, był Chrystusem. Za namową Piłat skazał Go na śmierć krzyżową. Po trzech dniach wrócił jednak żywy. Jeszcze dziś nie znikła sekta, która od niego wzięła początek.” Wniosek: Dziwi przyjazny stosunek do Jezusa, jednak Flawiusz nieprzyjaźnie wyraża się o chrześcijaństwie, zapewne by nie narazić się władzom rzymskim. Część tego dzieła mogła być interpolacją (dopiskiem, przeniesieniem). Jednak Flawiusz nie mógł faktu Jezusa pominąć. Sprawa Jezusa miała olbrzymie znaczenie, nie był to tylko jeden z wielu ruchów. Flawiusz dokładnie opisuje wszelkie wydarzenia. Jezus nie jest wyjątkiem. W 20 rozdz. rozdziale Flawiusz opowiada jak sanchedryn skazuje Jakuba, brata Jezusa zwanego Chrystusem. Jeżeli wspomina tu Jezusa to musiał wcześniej wyjaśnić kim ten Jezus jest. Talmud – komentarz do Miszny, Praw i Zwyczajów – rabinistyczny. Jak posługiwać się prawami. „Jezus czynił cuda, zwodził lud, wyśmiewał mędrców, został ukrzyżowany w przeddzień święta Paschy”. Świadectwo z przed 70 roku – negatywne. Celsus „Logos alethes” – „Słowo prawdy”. W tym dziele Celsus przeprowadza atak na chrześcijaństwo ze wszystkich stron: moralnej, filozoficznej, teologicznej, ale nie historycznej. Podważa wszystko, oprócz istnienia fundamentu – Jezusa Chrystusa. Te świadectwa wskazują na obecność Jezusa Chrystusa oraz na realne jego istnienie. Jest niemożliwe by ci ludzie zmówili się i sfałszowali dokumenty. Niektóre świadectwa są negatywne i nie mogły być autorstwa samych chrześcijan. Istnieją hipotezy od XIX w., które odrzucają historyczne istnienie Jezusa: Hipoteza idealistyczna – podstawą jest filozofia Hegla. Historia zajmuje się dziejami idei, a nie rzeczy i osób. Dawid Fryderyk Strauss zastosował tę filozofię do krytyki Ewangelii. Sądzi, że Ewangelie opisują Jezusa w formie mitycznej. Są to dzieje idei religijnej, która zachodzi między Bogiem a ludźmi. Uważa zatem powstanie Ewangelii na drugi wiek – tyle czasu potrzeba by wykształcił się mit. Metodyczne błędy tej hipotezy: Metodologia nauk nie pozwala by do historii wprowadzać założenia innych nauk. Dawniejsze i współczesne badania archeologiczne wykazują, że Ewangelie powstały pod koniec I w. Hipoteza synkretyczna – Artur Drius wyprowadzał początki idei chrześcijańskiej od idei cierpiącego Boga – Odkupiciela. Podobne idee były u podstaw religii starożytnego świata. Podłoże w ideach zamierania boga – słońca. U chrześcijan to zamieranie słońca – przyrody zostało zantropomorfizowane. Mówi, że przyszłość będzie monizmem, gdzie wiarę będzie się traktować jako auto zbawienie. Założenia Hegla o pierwszeństwie idei przed człowiekiem są fałszywe. Idea wiąże się z osobą. Dopiero na bazie osób idee działają. Nie ma przykładów by idea działała sama bez ludzi. Niedopuszczalne jest tu stosowanie założeń idealistycznych. Błędy: Szukanie powiązań chrześcijan z religiami starożytnymi, Hipoteza socjalna – Kalthoff Jezusa nie należy wiązać z zaistnieniem chrześcijaństwa. Warunki społeczno – ekonomiczni – gospodarcze wytworzyły obraz Jezusa – doskonałego bohatera – sublimację rewolucji. Tworzenie legendy, oczyszczanie z braków. Chrześcijaństwo powstało w Rzymie. Błędy: Ujęcie chrześcijaństwa jako siły ekonomicznej, która walczyła o swoje prawa jest niezgodne z danymi historycznymi – chrześcijanami byli i biedni i bogaci (ci nie mieli o co walczyć). Chrześcijanie nie byli grupą anonimową. Nie mogli powstać anonimowo. Musieli być osobami, które ktoś założył. Hipoteza ta zawiera wiele błędów historycznych (nie było żadnych powstań) Kautsky przeglądając krytyce Kalthoffa przyjął ją, ale poprawił tak że chrześcijaństwo nie powstało w Rzymie ale w Palestynie. hipoteza mityczno – historyczna Robertson – Kult słońca został zantropomorfizowany w postać Jezusa. Jansen – Utożsamia Jezusa z hipotezą o Gilganie Błędy: Nie wiąże się z faktami historycznymi. Tą metodą można udowodnić, że Napoleon był tylko ideą. OBJAWIENIE Teologia – krytyczna refleksja nad Objawieniem. Zatem zagadnienie objawienia należy do istoty zag. Teologicznych. Teologia fundamentalna zajmuje się faktem objawienia. Stawia pytanie czy objawienie jest faktem realnym, czy istnieje. Po ustaleniu historyczności Jezusa poszukujemy niezwykłości osoby Jezusa. Jeżeli jest On osobą niezwykłą i wiarygodną to pytamy czy w Jezusie mógł objawić się Bóg. Co to jest Objawienie. Bóg wchodzi w kontakt z człowiekiem poprzez objawienie. Mamy wiele takich przykładów w Biblii. Bóg samo objawia się. Przy objawieniu mówi się bardziej o teologicznym punkcie wyjścia, mniej o antropologicznym. W ujęciu antropologicznym mówimy, że to człowiek szuka Boga, znajduje Go. Nie jest to jednak pełne ujecie. Może ono doprowadzić do ateizmu antropologicznego. Trzeba powiedzieć, że człowiek szuka Boga ale Bóg zwraca się do człowieka wcześniej. Ujęcie teologiczne, mówi, że to Bóg zwraca się do człowieka, objawia mu się, daje się poznać jako pierwszy. Dz. 14 Bóg nie czeka biernie na człowieka ale wychodzi do niego. W teologii katolickiej przez Objawienie rozumie się ujawnienie się Boga w rozmaitych znakach (w szerokim znaczeniu , przez wszystkie czasy). Bóg uja3wnia się w tych znakach, ukazuje swoją ekonomię zbawczą, oraz dokonuje pewnych czynów. Czyny te są znakami Bożymi. Charakter znakowy Objawienia. Współcześnie przejmuje się, że historia zbawienia rozpoczyna się od stworzenia świata a nie od pierwszego człowieka. Jednocześnie twierdzi się, że pierwszym rodzajem objawienia jest objawienie przez dzieła stwórcze – objawienie w stworzeniach i przez stworzenia (objawienie kosmiczne, dawniej objawienie naturalne). Do tego rodzaju objawienia zalicza się fenomeny świata fizycznego, człowieka, historii. Drugi rodzaj – objawienie chrześcijańskie. Trzeci rodzaj – objawienie eschatologiczne. Objawienie Boga w stworzeniach i przez stworzenia. W świecie i przez świat W człowieku i przez człowieka Serce i umysł Sumienie Język i mowa ludzka w historii i przez historię Ten rodzaj objawienia ma początek ale się jeszcze nie skończył. Objawienie w Chrystusie i przez Chrystusa. Ten rodzaj ma swój początek , (w chwili objawienia się Jezusa Chrystusa lub w chwili Zwiastowania). Historycznie ono się skończyło, ale z drugiej strony możemy powiedzieć, że trwa do tej pory(obecność Chrystusa pośród swego ludu w postaci duchowej). Objawienie eschatologiczne. Ono istnieje, ale nie powszechnie. Tzw. visio beatifica. Widzenie błogosławionych. Niektórzy uważają, że zacznie się ono po śmierci. Jednak takie wizje obecności Boga występują w stanach mistycznych u niektórych świętych (za ich życia). Globalnie występuje ono po śmierci a czasami może wystąpić za życia człowieka. Bóg objawia się na płaszczyźnie kosmosu. Posługuje się znakami – zjawiskami świata biologiczna fizykalnego. Te zjawiska są manifestacją działania Stwórcy. Człowiek doświadczając tych zjawisk nie zatrzymuje się na nich idzie dalej pyta o przyczynę osobową tego wszystkiego. Kontakt z tym dziełem przeradza się w kontakt ze Stwórca, autorem. W jaki sposób można Boga poznać w rzeczywistości świata. Potrójna odpowiedź: filozoficzne poznanie – nie potrzeba tutaj mieć wiary (chodzi oczywiście o filozofię klasyczną, która szuka ostatecznych racji istnienia bytu – filozofia realistyczna). Stawia się pytania o racje całej rzeczywistości, czy są one w niej czy poza nią. Jeśli te racje nie tkwią w tej rzeczywistości to muszą one być poza nią – w bycie absolutnym. Dlatego przyjmuje się istnienie bytu koniecznego. Filozofia w swoich rozważania podejmuje te problemy. Może przyjąć różne aspekty istnienia tej rzeczywistości, które stawiają wniosek o sprawcę ruchu, stwórcy. Ten sposób podejścia potwierdza istnienie i sposób poznania rzeczywistości ponad światowej. Refleksja filozoficzna racjonalna podstawę dla objawienia. Samo objawienie jest kategorią religijną. Filozofia nie przyjmuje objawienia ale stwarza ku niemu racjonalne podstawy. Religijne doświadczenie świata. W wielu religiach świat jest przyjmowany jako dar od bóstwa, człowiek w tych religiach występuje jako ten, który składa dziękczynienie za ten dar. W wielu religiach istota najwyższa jest bardzo blisko człowieka. Świat jako miejsce objawienia się Boga jest miejscem zbawienia człowieka. Człowiek przeżywa świat w podwójny sposób: Hierofanijny – człowiek doświadcza w zjawiskach objawienie się kogoś bliskiego, dobrego, świętego. Keratofanijny – doświadczenie zjawisk świata, które przerastają człowieka i napawają go lękiem Są to najbardziej znane doświadczenia religijne człowieka. Badali to fenomenolodzy (R. Otto). Tutaj człowiek przeżywa misterium tremendum et fasunosum. Dostrzec Boga w świecie może człowiek, który: Będzie posiadał bystry zmysł obserwacji by mógł uchwycić to co istnieje, musi posiadać minimum wiedzy o zjawiskach przyr., prosta umiejętność myślenia przyczynowo – Warunek od strony wolitywnej – dobra wola przyjęcia prawdy, jest wolny od uprzedzeń. Warunek od strony całej postawy człowieka – potrzeba wyciszenia otwartości, i oderwania od codziennych zajęć, umiejętność dostrzegania piękna w świecie. Przekaz biblijny Objawienie się Boga w świecie i przez świat jest to w biblii. Każda religia ma swoją kosmogonię. Bóg stwarza świat w tajemniczy sposób, ukazuje siebie w swym dziele. Ze stworzeniem łączy swoją stałą obecność. Bóg daje siebie poznać przez dzieło stworzenia, daje możność rozpoznania. To poznanie sięga wnętrza człowieka. Poza objawieniem historycznym istnieje objawienie naturalne. Poprzez świat Bóg objawia się człowiekowi (Rdz 1, 19 – 20; Dz, 17). Objawienie się Boga przez akt stwórczy ma także charakter Chrystusowy. Jezus uczestniczy w dziele stworzenia. (prolog Janowy, Kol 1, 15). Kto poznaje Boga w świecie i poprzez świat wchodzi w tajemniczą więź z Chrystusem. Świat stworzony jest „epifanem Boga”, nie jest to czymś przeciwnym człowiekowi czy Bogu. Objawienie Boże w świecie i poprzez świat jest możliwe w świetle wiary. Objawienie się Boga w stworzeniach – podstawa historii zbawienia. Pierwszy etap objawienia się Boga. Ad. 2. Objawienie się Boga w człowieku i przez człowieka. Jeżeli Bóg objawia się poprzez świat, to tym bardziej przez człowieka. Stworzył Bóg człowieka na swój obraz i podobieństwo. Z tekstów biblijnych wynika , że człowiek jest objawicielem Boga . Człowiek posiada osobowe istnienie na sposób analogiczny do Boga. Bóg pozostaje nieosiągalnym modelem do którego człowiek dąży. Osobowe istnienie człowieka wskazuje na osobowego Boga. Człowiek przez akt stwórczy Boga jest bytem odrębnym od innych stworzeń. Bóg wiąże człowieka ze sobą samym. Życie duchowe, które powoduje życie człowieka , upodabnia go do Boga ( tak jak dzieci do rodziców). Człowiek zatem ukazuje swego stwórcę. Człowiek dzięki swej budowie przewyższa świat stworzony i tworzy kulturę, ma wolną wolę, ma pęd do nieskończoności. Wyjątkowa wielkość człowieka w odniesieniu jednak do Bożego Objawienia w jego świetle. Bóg wzywa człowieka do uczestnictwa w swojej naturze. Gdy człowiek podejmie to wezwanie , staje się nowym człowiekiem. Na człowieka jako miejsce objawienia wskazuje też język i mowa. Poprzez nie człowiek zbliża się do istoty Najwyższej. Przez słowo człowiek prowadzi dialog z Bogiem. Chrystus – najdoskonalsze objawienie się Boga. Objawienie Boga w człowieku jest wskazywane przez nauki teologiczne – teol. pastoralna, pedagogika pastoralna. Na fakt objawienia Boga w człowieku wskazuje także sumienie. Ad. 3. Objawienie się Boga w historii. Historia – to, co się stało, co się wydarzyło od stworzenia świata. Manifestację Boga można odczytać też z historii. Szczególny przykład to historia Izraela, którym Bóg się szczególnie opiekuje. Ważną rolę odgrywają tutaj prorocy. Prorok to ten, kto interpretuje wydarzenia, znaki, niekoniecznie przepowiada przyszłość. Wymiar historyczny objawienia – słowo Boże tworzy historię. Słowo ma na celu stworzenie czegoś, „niech mi się stanie według słowa Twego…” Od samego początku Bóg wkracza w historię. Stworzenie świata i człowieka ma wymiar historyczny. Sposób objawienia się Boga. Techniki archaiczne. Środowiska wschodnie – wróżby, przepowiednie , sny, astrologia, itp. ST przekazuje te sposoby oczyszczając je z elementów politeistycznych czy magicznych. Ze względu na niedoskonałość swego ludu Bóg posługuje się tymi sposobami. Józef ma puchar, którym posługuje się przy wróżbach i staje się biegłym w wyjaśnianiu snów. Objawienie prorockie. Przeżycie objawienia – poprzez wizje (enigmatyczne), poprzez słyszenie słowa Bożego. Słowo Boże jest kluczem do rozumienia tych tajemniczych wizji. Słowo Boże dochodzi do proroków także bez wizji. Refleksje mądrościowe – mędrcy. Nie jest to rezultat bezpośredniego objawienia, lecz wynik rozsądku, inteligencji człowieka. Mądrość ta pochodzi od mądrości transcendentalnej i jest przez Boga kierowana. Dane do refleksji też pochodzą z objawienia Bożego (stworzenie , historia, pisma prawa i proroków). Apokalipsa. Proroctwa i mądrość łączą się razem tworząc literaturę apokaliptyczną (np. w ks. Daniela) – objawienie tajemnic Bożych. Objawienie łączy się z Mądrością , jak i z Duchem Bożym. Źródłem są sny , wizje lub także refleksje nad Pismem św. Kluczem rozumienia jest Słowo Boże. Teologiczne uzasadnienie Objawienia Bożego. Objawienie jest przedmiotem teologii fundamentalnej. Tradycyjnie Objawienie ujmowano jednostronnie jako autorytatywna mowa Boża (locutio Dei attestens). To podejście bardzo mocno akcentuje stronę komunikatywną. W objawieniu dokonuje się poznanie Boga (do XIX w. ) intelektualistyczne. Jednak poznanie Boga ma też wymiar duchowy, emocjonalny. Nowe podejście. Przyczyny: rozwój nauk biblijnych , opracowanie szeregu pojęć biblijnych – uświadomiły, że te pojęcia mają głębszą treść niż samo lingwistyczne znaczenie danego słowa. prace z dziedziny patrystyki, teologów z wczesnych okresów. Są też ważne i należy je brać pod uwagę. Teologia kerygmatyczna , Autorzy głosili kerygmat – ewangelię, Dobrą Nowinę o zbawieniu. Na rozwój wpływa także współczesna teologia wiary. Koncepcja wiary uległa pewnej zmianie, udoskonaleniu – personalistyczna koncepcja wiary. Te tendencje mają wpływ na współczesne ujęcie objawienia. Przymioty Objawienia. Historyczność. Ma dużą rolę. Ważna postać Rene Raturel. Pokazuje przymioty objawienia. Bóg wkracza w historię Izraela i nowego ludu wybranego (NT). Podane są fakty historyczne , czasem przesadzone , ale mówiące realistycznie o wkraczaniu, interwencji Boga. Fakty historyczne stają się znakiem objawienia Bożego, jeśli są obdarzone interpretacją biblijną (uzdrowienie paralityka – można właściwie rozpatrzyć wraz z komentarzem Jezusa : odpuszczają ci się grzechy). Bóg komentuje swoje działanie . Bóg przez Mojżesza wyjaśnia fakty. 2 nurty w historii zbawienia: fakty historyczne interpretacja tych faktów. Objawienie Biblijne jest objawieniem się Boga w historii i przez historię. Poszczególne interwencje Boga mają swoje określone daty historyczne, ale są ze sobą też wewnętrznie powiązane. Związek objawienia z historią powoduje konsekwencje. Objawienie nie jest tylko zbiorem prawa o Bogu. Boga i Jego przymioty można poznawać przez działanie w historii. Trudności : czy Objawienie nie podlega ograniczeniom ze względu na czas , miejsce, człowieka . Czasowe ograniczenie nie dotyczy zasięgu objawienia. Wiąże się z historią Izraelską, za czasów życia Chrystusa , ma charakter wychodzący poza historię Izraela. czy ponadczasowość nie deformuje objawienia, zmieniająca się historia może mieć wpływ na objawienie. byłoby tak, gdyby odrzucić możliwość nadprzyrodzonego działania, środki, przekazywania objawienia są ponadnaturalne – opieka Ducha Świętego. Cecha historyczności odróżnia objawienie biblijne od religii ontycznych. W religii Izraelskiej została zastąpiona cykliczną koncepcją czasu, koncepcja linearna. Spotkanie objawienia z historią. Po raz pierwszy objawienie łączy się z nią właśnie u Izraelitów. Rys personalny. Osobowe zaangażowanie się człowieka i Boga. Personalność szczególnie ujawnia się w porównaniu z objawieniem kosmicznym. Wiąże się z dziełem stworzonym. W objawieniu kosmicznym nie ma bezpośredniego kontaktu człowieka z Bogiem, jest kontakt przez rzeczy stworzone. Bóg jest podmiotem i przedmiotem objawienia. Bóg wchodzi w dialog z człowiekiem, odnajduje człowieka, wzywa go. To bardzo mocno objawia się w scenie Wcielenia. Uzupełnieniem tego objawienia jest Jezus Chrystus. To objawienie o charakterze wezwania jest zawsze zaproszeniem – nie nakazem. Charakter osobowy dotyczy zarówno Boga , jak i człowieka. Świadomość, że Bóg nie ujawnia się całkowicie. Człowiek spotyka Boga przez znaki zmysłowe, nie bezpośrednio, ale właśnie za pomocą tych znaków. Formy objawienia Bożego nie występują osobno ale zawsze razem, wzajemnie się przenikając. Są dostosowane do możliwości człowieka , tak by przekaz Boży mógł on właściwie odebrać. Spojrzenie na objawienie poprzez ukazanie pewnych kontrastów. Rene Raturel podaje te paradoksy : objawienie jest rzeczywistością zarówno immanentną jak transcendentną. Przewyższa wszystko, a jednocześnie jest przekazywane przez historię, znaki, człowieka. Jest ono zatem narażone na jednostronne patrzenie ( albo jako imman. albo jako transc). Unika się jednostronnego ujmowania objawienia. objawienie jest równocześnie komunikowaniem prawdy i realizmu zbawienia. Chrystus nie tylko głosi zbawienie , ale też daje środki do uzyskania zbawienia , realizuje to zbawienie. Zewnętrznemu głoszeniu prawdy towarzyszy wewnętrzna łaska do postępowania za tą prawdą. Słowo idzie w parze z czynem. objawienie jest świadectwem doktrynalnym i osobową manifestacją. Zatem objawienie to też pewne doktrynalne sądy, twierdzenia. Doktryna o Bogu jest też częścią objawienia. Wiara w objawienie odnosi się też do przyjęcia doktryny o Bogu. przyzwolenie rzeczowe – przyjęcie systemu twierdzeń. Trzeba je przełożyć na własne życie. objawienie rozwija się w historii i jest prawdą Boga. Jest przekazywane przez historię , ale jest prawdą niezmienną. Jest wydarzeniem przeszłym, ale też rzeczywistością, która trwa. Fakty są historycznie przeszłe. Wymiar historyczny nie ogranicza objawienia w teraźniejszości. Słowo Boże objawienia trwa aktualnie i działa. Te elementy , o których mówi Ratuel występują w źródłach biblijnych. Te elementy stwarzają trudności przy opracowywaniu definicji religii. Nie można za wszelką cenę wszystkiego zdefiniować. Definicja objawienia chce w sposób syntetyczny pokazać rzeczywistość nie bez jednostronności i ograniczeń. Są próby definicji : Werner Buls – nadprzyrodzone objawienie jest łaskawym , osobowym, zbawczym ukazywaniem się Boga wobec człowieka, w ramach jego hist. Dokonuje się nadprzyrodzonym jego działaniem, widzialnym ukazywaniem się , a zwłaszcza w jego słowie. Przygotowane w Izraelu, dokonane w Chrystusie, a uobecnione w słowie i działaniu Kościoła. Określenie to stara się uwzględnić wszystkie elementy wchodzące w skład objawienia. Można je nieco skrócić do następującej formy : Objawienie to sam Chrystus. Objawienie ma pewne cechy. Podstawową cechą – cecha teleologiczna – zbawczość i wyrażona w formie przekazu, osobowej ( Bóg jako osoba ), łaskawości – Bóg sam się objawia , udziela łaski. Objawienie dokonuje się poprzez słowa i widzialne ukazywanie się, które połączone z interpretującym słowem stanowi wartość (całość). Echo tej definicji jest w KO Dei Verbum – punkt 2. Objawienie ma charakter personalny, tak od strony przedmiotu, jak i podmiotu. Posłuszeństwo wiary – człowiek ma prawo wyboru, ale Bóg zaprasza człowieka, więc powinien wybrać on Boga, wybrać pozytywnie. Na objawienie składają się również czyny Jezusa i słowa. Całe objawienie zyskuje jedność dzięki historycznej obecności Jezusa wśród ludzi. Objawienie naturalnych prawd religijnych nie jest absolutnie i fizycznie konieczne. Rozum człowieka jest w stanie niektóre te prawdy poznać, dojść do nich rozumowo. Bóg nie musi się każdemu osobiście objawiać(Vat. I). Objawienie naturalnych prawd religijnych jest moralnie potrzebne . Dzięki niemu człowiek lepiej poznaje te prawdy. Tą moralną konieczność uzasadnia się argumentem psychologicznym i społeczno-psychologicznym i historycznym. Historyczny – ludzkość pod przewodnictwem wybitnych ludzi nie do końca poznała te prawdy, a ci przywódcy często je zniekształcali. Ta ludzkość wikłała się w sprzecznościach. Argument psychologiczno-socjologiczny – ogół ludzi napotyka na trudności w poznaniu prawd religijnych. Czasem potrzeba żmudnych dociekań, a nie wszyscy mają odpowiednie zdolności, czas i chęć. Objawienie nadprzyrodzonych prawd religijnych. (tajemnic, przymiotów Boga, woli Boga) jest konieczne dlatego, że Bóg wyniósł człowieka do stanu nadprzyrodzonego. Ten nadprzyrodzony cel przekracza siły rozumu człowieka. Dlatego konieczne jest Objawienie. Skoro ma objawienie nadprzyrodzony charakter konieczności, to muszą istnieć jakieś znaki rozpoznawcze pochodzące od Boga. Te znaki dawniej nazywano kryteriami objawienia. (z grec. Krimein – sprawdzian oddzielający prawdę od fałszu). Współcześnie określa się je jako motywy wiarygodnego objawienia. Potrzeba tych znaków wynika z samej natury objawienia. Przy objawieniu bezpośrednim prorok musiał mieć pewność, że to Bóg się objawia. Czasem bywało, że prorok otrzymał pośrednie świadectwo od Boga. Bóg legitymuje posłannictwo jakimś kryterium. Natura wiary ma charakter rozumny. Trzeba mieć moralną pewność co do objawienia. To podejście można uwspółcześnić poprzez uwzględnienie współczesnego kontekstu. Kryteria są negatywne i pozytywne. KRYTERIA Negatywne Pozytywne Subiektywne Obiektywne Zewnętrzne Wewnętrzne Kryteria negatywne – to znaki, które wykluczają prawdziwość i możliwość objawienia. Na przykład takim kryterium może być nakaz zabójstwa. Bóg nie może nikomu nakazywać zabójstwa, nie może ustanawiać takiego prawa – nie jest to objawienie. Kryteria pozytywne – wskazują na możliwość objawienia (nie na to, że ono na pewno miało miejsce). Mogą być one subiektywne albo obiektywne. Subiektywne – jeśli tkwią w duszy poznającego, własne przeżycia. Obiektywne – jeśli tkwią poza podmiotem poznającym, jeśli dane znaki odczytują także inne osoby. Zewnętrzne – fakty towarzyszące objawieniu Wewnętrzne – wiążą się z daną religią, wypływającą z niej, religia, kontekst objawienia w religii. Celem teologii fund. Jest uzasadnienie wiarygodności faktu objawienia. Stąd muszą istnieć jakieś znaki, że to objawienie ma charakter Boży. Aby kryteria były pewne, potrzeba ich jak najwięcej. Na prawdopodobieństwo objawienia wpływa to, że tych kryteriów jest więcej jeśli będą to kryteria w większości obiektywne, uchwytne, zwarcie powiązane, spójne ze sobą. Wtedy prawdopodobieństwo będzie większe. Kryteria obiektywne i subiektywne mają podobną wartość (a przynajmniej mogą mieć podobną wartość). W teologii współczesnej bardzo mocno podkreśla się rolę łaski Bożej w objawieniu. Aby objawienie przyjąć trzeba zawierzenia łasce Bożej. Te wszystkie kryteria są sprawdzianem, czy dane objawienie ma charakter obiektywny, stają się one, wiarygodnymi przez to, że mają charakter cudu. Kryteria będą sprawdzianem Boskiego pochodzenia wtedy, kiedy będą ujmowane w kategoriach cudu (nie są cudem, ale są ujmowane w jego kategoriach). Nie chodzi tu o fakt naturalny. Wymiar Boskiego działania. Cud Uważano, że cud jest nadzwyczajną ingerencją Boga w naturę – tak było wcześniej. Różnie określano cuda. Często według obowiązujących prądów myślowych. Dwa określenia cudu: Św. Augustyn – mówi, że cud jest to fakt nadzwyczajny, który wywołuje zdziwienie i przez to budzi zainteresowanie sprawami religii. Fakt przedziwny w swej treści jest nadzwyczajny. Cud stanowi dowód prawdziwości objawienia chrześcijańskiego. Według św. Augustyna każde zjawisko jest cudem, nie wyróżniłby on faktu, gdyby nie mentalność człowieka. Ze względu na człowieka Bóg posługuje się faktem nadzwyczajnym. Dla Augustyna wykiełkowanie ziarna i wzrost rośliny jest większym dziełem Boga niż uzdrowienie. Jednak człowiek tylko uzdrowienie odbierze jako cudowne kiełkowanie ziarna. Jest to działaniem Bożym, ale człowiek mało je dostrzega. Cel religijny – dostrzeżenie Bożego działania. Św. Tomasz – cudem jest taki fakt, który przekracza siły całej natury, a zatem jego sprawcą jest Bóg. Po św. Tomaszu teologowie próbowali widzieć cud za zjawisko empiryczne, które przez swą transcendencję uzasadnia prawdziwość objawienia. To pojęcie cudu jednostronnie przenosiła na rzeczywistość będącą w filozofii i teologii. XVIII wiek Zaliczano cud do baśni i legend, gdyż w naukach nie znajdował uzasadnienia, nie można było w ich świetle danego cudu zweryfikować. Próbowano dane zjawisko powtórzyć w warunkach laboratoryjnych. Jeśli się nie udało, to odrzucano niejako nieprawdziwe. Cud dokonujący się na polu religii nie może być weryfikowany na polu nauk. Teologowie zaczęli określać cud jako zjawisko sprzeczne z prawem natury i jako takie jest działaniem Boga. Tutaj brak jest odniesienia religijnego weryfikacji cudu. Etap apologetyki. Zaczęto widzieć w cudzie więcej elementów personalnych (Newmann, Pascal, Rouselot). Zaczęto poszukiwać u personalistów, czy nie chodzi o działanie personalne. Nie chodzi tylko o naturę, ale także o odbiorcę cudu. Zwrócono uwagę na podłoże biblijne, zaczęto analizować treść cudów. Zaczęto cud analizować religijnie. Cud łączono z całością objawienia. Cud nie tyle potwierdza objawienie, co stanowi sam część objawienia. Cud zaczęto rozpatrywać w łączności ze słowem Bożym. Interpretacja cudu zależy od człowieka, od jego skłonności religijnej. Traktować cud całościowo, nie tylko jego stronę zew., ale też wew. cudu. Cuda same przez się stanowią element objawienia. Jest jego częścią, a nie tylko potwierdza. Funkcje cudu Objawieniowa – w działaniu niezwykłym Jezus przekazuje prawdę, że jest Mesjaszem. Jezus ma moc i ją wykorzystuje. Objawiają Mesjasza i potwierdzają, że nim jest. Cud stanowi część objawienia. Należy go rozpatrywać w związku ze Słowem Bożym. Jest stopniem wiarygodności objawienia, ale nie jest dowodem. Obecnie podkreśla się w cudzie element semejologiczny – znakowy. Jest to znak specjalny, wyróżnia się od innych swą nadzwyczajnością empiryczną, kontekstem religijnym i transcendentalnością. Znak: Nadzwyczajny – zjawisko cudowne odbiega od normalnych faktów naturalnych. Może nadać temu zjawisku charakter znaku Bożego. Niezwykłość powinna charakteryzować się też rysem religijnym. Winien zachodzić związek wydarzenia nadzwyczajnego z działaniem Bożym. Element empiryczny jest jedynie ekranem dla interpretacji religijnej. Cudu nie można traktować jako zjawiska, które jest na zawołanie, że można by go powtórzyć w warunkach laboratoryjnych. Kontekst religijny – nie może być obojętny pod względem religijno moralnym. Cudotwórca i odbiorca – obaj winni mieć świadomość kontekstu religijnego. Od cudotwórcy wymaga się, by odznaczał się osobistą świętością, by widać było po nim, że jest narzędziem w ręku Boga. Odbiorca – postawa zaufania, zawierzenia Bogu. Transcendencja – ingerencja Boża robi jednak pewien wyłom w porządku naturalnym. Cud jako akt empiryczny stanowi element objawienia woli Bożej. Sens cudu pochodzi od Boga. Nie można mówić, że występuje działanie sprzeczne, z naturą, że wprowadzany jest chaos. W wydarzeniu cudownym Bóg uwalnia naturę od jej niedoskonałości. Celowość cudu. Bóg chce pokazać swoją miłość do człowieka. Nie wyczerpał swoich możliwości w dziele stworzenia. Zadaniem cudów w pierwszym rzędzie jest ukazanie tajemnicy zbawienia. Bóg w poszczególnych przypadkach może zawiesić skutki grzechu. Cuda w jakiś sposób przypominają zbawcze działanie Boga. Najpełniej w osobie JHS. Cuda prowadzą i przypominają zbawcze dzieło Chrystusa. Cuda stanowią organiczną jedność z Bogiem. Funkcja motywacyjna ujawniająca sprawia, że objawienie ukazuje się bardziej wyraziście, staje się bardziej konkretne. Cud należy łączyć tylko z Ewangelią, osobą JHS, jego działaniem. Rozpoznanie cudu. Czy dane zjawisko nadprzyrodzone jest cudem? Jest to zagadnienie centralne. Jeśli zdarzenie jest cudem to ma charakter nadprzyrodzony. Jak to zbadać? Dawna apologetyka pojmowała cud bardziej racjonalnie, naukowo. Jednak należy też wykorzystać inne dane – nieprzychylne badaniu racjonalnemu. Dwie płaszczyzny rozpoznania cudu (religijna i naukowa) i różnice między nimi: Teren na którym się dokonuje rozpoznanie religijne stanowi jakiś problem życiowy. Człowiekowi religijnemu chodzi o bezpośrednie poznanie danego znaku, jako świadectwa Bożego badanie teoretyczne jest czysto naukowe Angażowane władze człowieka: A. rozpoznanie religijne – cały człowiek, całe „ja” naukowe – tylko rozum. przy czym należy wyeliminować „ja” ludzkie, elementy subiektywne i emocjonalne ujęcie tematu: religijne – ujmowanie tematu syntetycznie naukowe – ujmowanie tematu analitycznie (synteza na końcu) 4. religijne – charakteryzuje się pewną stałością. Wydarzenia cudowne zachowują swoją wartość dal następnych pokoleń. naukowe – uzależnione jest od rozwoju wiedzy, metod i precyzji badań Rozpoznanie religijne: W Mk 16,18 i J 3,16 podkreślone jest że objawieni Boże przeznaczone jest dla wszystkich ludzi. gdyby cud był poznawalny tylko drogą analizy naukowej to większość ludzi byłaby pozbawiona tego rozpoznania. Życie wykazuje że wszyscy ludzie mogą rozpoznać znaki działania Bożego (Biblii wskazuje na takich ludzi). Cud jest znakiem skierowanym do człowieka, więc w swej istocie jest wartością religijną, a jego celem jest doprowadzenie człowieka do łączności z Bogiem. Jeśli cuda należą do dziedziny religijnej, to główny wysiłek w uwiarygodnieniu tego znaku winien zmierzać do lepszego uchwycenia wewnętrznego sensu cudu. W religijnym rozpoznaniu cudu wyróżnia się: stwierdzenie faktu cudownego interpretacja -//- -//- Stwierdzenie – ogólna orientacja człowieka wierzącego (np. ktoś zauważa uzdrowienie). Kontekst religijny pozwala uzasadnić sens danego cudu. Takie doświadczenie może nastąpić w kontekście czasu, słów, faktów. W zasadzie każdy człowiek jest zdolny do rozpoznania zjawiska cudownego, ma odpowiednie władze: rozum krytyczny – powinien być wzbogacony o wiedzę o świecie, zjawiskach jakie w nim zachodzą. myślenie dyskursywne – poczucie przyczynowości i skutkowości przekonanie o istnieniu Boga interesującego się światem, opiekującego się człowiekiem. Nie chodzi tu o pełną wiedzę, ale o przekonanie. dobra wola – przyjęcie zjawiska jako cudu oznacza podjęcie decyzji o zmianie swego życia. potrzeba człowieka otwartego na rzeczywistość cudu. Nasuwa się pytanie o wartość poznania religijnego. Jest to poznanie przednaukowe, posiada wartość moralną. Jest to poznanie wolne, indywidualne (choć niekoniecznie subiektywne). Jeśli religijne poznanie cudu jest dostępne dla ludzi, to jest to pewność moralna, wystarczająca do wiarygodnego sądu o objawieniu. Jednak za koniecznością poznania naukowego przemawiają argumenty: obowiązek weryfikacji większość ludzi poznaje również na bazie np. książek historycznych – trzeba specjalistów którzy zbadają dane teksty i poddadzą je ocenie. Spontaniczna ocena nie byłaby pełna. Nie zawsze cud rozpatrywany przez człowieka religijnego jest nim w poznaniu naukowym. Poznanie naukowe Pierwszy stopień to historyczna weryfikacja wydarzenia. Celem tego badania jest stwierdzenie, czy dane fakt miał rzeczywiście miejsce. Cud jako zjawisko empiryczne może zostać opisany. Wiele wydarzeń niezwykłych spisano, stąd badanie historyczne napotka na duże trudności. Należy też ustalić kompetencje świadków, autentyczność dokumentów, wykluczyć iluzję czy oszustwo. Świadek powinien być bezstronny i nie podlegający sugestii. Krytyka historyczna musi być w tym bardzo ostrożna. Te warunki są niezbędne do obiektywnego oglądu danego wydarzenia. Zbadać motywy jakie ktoś ma gdy zajmuje dane stanowisko, dlaczego komuś na tym zależy. Przy badaniu historycznym dokumentu zwraca się uwagę na jego autentyczność, czas powstania, miejsce, styl literacki. Jeśli w ten sposób przeprowadzone badania dają odpowiedź pozytywną, pozwalają stwierdzić zaistnienie danego faktu. Tutaj rola historyka się kończy. Drugi stopień to stwierdzenie niezwykłości zdarzenia. Nauki empiryczne mają dostęp do cudu, bo ten posiada charakter empiryczny. Główne ich zadania to opisywanie zjawisk, poszukiwanie metod, stwierdzanie przyczyn czy relacji. Nauki te mówią, że działania należy sprowadzić do przyczyn naturalnych (czy np. uzdrowienie nie dokonało się w sposób naturalny). Należy więc sprowadzić wszystko do znanych praw przyrody. Krytyka naukowa napotyka na trudności, bo dany fakt ma zazwyczaj miejsce tylko raz. Nie można więc przeprowadzić go w warunkach laboratoryjnych. W procesie badania cudu uczestniczą te nauki, na których terenie on się dokonał (np. dla uzdrowienia będzie to biologia i medycyna). Kryteria niezwykłych uzdrowień choroba musi być ciężka, nieuleczalna lub ciężka choć do uleczenia nie używanie żadnych lekarstw lub używanie takich które nie mogły wpłynąć na uzdrowienie uzdrowienie musi być nagłe uzdrowienie musi być całkowite nie nastąpiło przesilenie choroby nie nastąpił powrót choroby po uzdrowieniu Te warunki stanowią początek ekspertyzy medycznej. Kontekst religijny – wyraźne odniesienie do P. Boga. Religijny charakter zaznacza się w samym fakcie. Musi zachodzić związek między empiryczną niezwykłością a znaczeniem religijnym. Strona empiryczna winna się odznaczać prostotą i powagą. Musi towarzyszyć atmosfera wiary i zaufania Związek kontekstu z faktem cudownym – Jest to związek tajemny i ścisły związek czasowy – może być dość odległy związek ontyczny – nie zawsze jednak widoczny na zewnątrz Kontekst religijny stanowi poważne kryterium. Jeśli fakty nadzwyczajne zauważone przez człowieka dokonują się w kontekście religijnym i są pozytywne, to jest to możliwość objawienia się Boga. Tradycyjny i współczesny podział cudów Jezusa. Tradycyjny podział cudów: uzdrowienia, wskrzeszenia, wypędzenia złych duchów, cuda wobec natury fizycznej cuda towarzyszące Jezusowi Współczesne podziały cudów Jezusa: a) Menoud i George : antropologiczne (człowiek) i fizyczne (przyroda) b) Theissen, Steiner, Dufour: ocalenie, dary, uzdrowienie, egzorcyzmy, „legitymacje” c) Hergesel: tradycyjny + cuda Opatrzności (nagradzającej lub karzącej) Funkcje cudów Jezusa. Wyróżniamy następujące funkcje cudów: a) objawieniowa funkcja cudu – cud ma teofanijny charakter. Epifania Boga w każdym cudzie nie jest statyczna lecz dynamiczna i zbawcza. Bóg nie manifestuje się w cudzie, ani dla celów poznawczych, ani informacyjnych, lecz zbawczych. b) chrystologiczna funkcja cudu – w tradycyjnej apologetyce dowodzenie cudu sprowadzało się do wykazania, że JHS był boskim Legatem, który objawił Boga. Wynikało to z rozumienia: tylko Bóg może czynić cuda; JHS był Bogiem i człowiekiem, zatem musiał czynić cuda, które jednocześnie były dowodem Jego bóstwa.. Sam JHS częściej interpretował swe cudowne czyny w funkcji nadejścia KB i czasów mesjańskich. c) soteryczna funkcja cudu – na początku XX wieku zaczęto podkreślać cud jako znak zbawienia. W HZ wielkie cuda zawsze poprzedzały wydarzenie zbawcze. Stąd wnioskować można, że były one zawarte w Bożym planie zbawienia, czego JHS był świadom. Znaki -> cuda, mają więc chrystologiczno – soteriologiczny charakter. d) eklezjo twórcza funkcja cudu – od początku Kościoła cuda dynamizowały jego szybki rozwój. Cuda posiadają charakter eklezjo twórczy – przyczyniły się również do powstania Kościoła, jako ostatniego etapu HZ. e) wiaro twórcza funkcja cudu – cud pełnił i nadal pełni funkcję motywacyjną wobec wiary. Wszystkie znaki i cuda Jezusa wzbudzała najpierw wiarę w uczniach, a następnie w Kościele pierwotnym. Tytuły chrystologiczne Jezusa z Nazaretu. Mesjasz – (namaszczony) JHS nie używa tego tytułu a nawet zabrania go używać. ST – namaszczani byli królowie, jak również arcykapłani i patriarchowie. Później odnoszono to do oczekiwanego, obiecanego króla mającego wyzwolić Izraela z niewoli. Sprowadzono to do doczesnego i politycznego wymiaru. Do JHS odnosi się ten tytuł w znaczeniu religijnym. Syn Boży – powszechnie oznaczał kogoś miłemu Bogu, ale Jezus używał go w innym charakterze, szczególnego synostwa, innego niż ludzie. Potwierdza to postawa Żydów, którzy porwali kamienie, gdy JHS użył tego tytułu. JHS przypisywał sobie prerogatywy Boga ( odpuszczanie grzechów i władza nad szabatem i świątynią) Syn Człowieczy – w powszechnym rozumieniu oznaczał każdego człowieka, ale również znane z proroctwa Daniela – Syn Człowieczy otrzymuje od Boga władze, panowanie i sąd. Tytuł ten wskazuje na transcendencję oraz posiadanie boskich prerogatyw, gdyż posiada ona władzę nad szabatem, sądem i odpuszcza grzechy. Zmartwychwstanie jako fakt realny i zbawczy Zmartwychwstanie JHS zawsze stanowiło pierwszorzędne kryterium i podstawowy argument, za pomocą którego uzasadniano nadprzyrodzony charakter chrześcijaństwa (1 Kor 15, 14). Nie ulega wątpliwości, że śmierć Chrystusa, fakt pustego grobu są wydarzeniami historycznymi w ścisłym tego słowa znaczeniu (nie jest to zmartwychwstanie symboliczne, nie jest to wskrzeszenie). Był to fakt jednorazowy i niepowtarzalny, osadzony w czasie i przestrzeni. Świadczy o tym: niezłomne przeświadczenie najstarszej gminy o pustym grobie, o prawdziwości chrystofanii (objawianie się Chrystusa po zmartwychwstaniu), o somatycznym zmartwychwstaniu JHS w trzecim dniu po Jego śmierci. Hipotezy odrzucające zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. a) Hipotezy naturalistyczne – ma dwie postacie: Teoria oszustwa -> (faryzeusze, II w. Celsus, XVIII w. Reimarus) opowiadanie o zmartwychwstaniu i pustym grobie jest świadomym oszustwem uczniów, którzy po śmierci JHS, wskazując na pusty grób, ogłosili Jego zmartwychwstanie. Nie chcieli oni rezygnować z wygodnego życia wygodnych nauczycieli. Wykradli ciało Mistrza i ogłosili Jego zmartwychwstanie. W XX w. wysunięto koncepcję, że Chrystusa pochowano w przypadkowym grobie i następnie nie można było go znaleźć. Dziś ta koncepcja została zupełnie odrzucona. Teoria ewolucji -> (Bousset) Zmartwychwstały JHS jest wytworem wiary gminy wczesnochrześcijańskiej. Badania naukowe wykazały, że gmina powielkanocna posiada najstarsze świadectwa o zmartwychwstaniu. Wiara Apostołów w zmartwychwstanie opiera się na ich osobistych doświadczeniach. Chrześcijanie od razu głosili zmartwychwstanie. Nie było czasu na stworzenie teorii. Hipoteza letargu – (Paulus) JHS umarł tylko pozornie, a faktycznie zapadł w letarg. Obudził się i wyszedł niezauważony z grobu. Trzęsienie ziemi, które wtedy miało miejsce odwaliło kamień grobowy. Hipoteza wizji subiektywnej -> (Meier, Goguel) po W. Piątku uczniowie Jezusa powrócili do swych zajęć w Galilei. Pod wpływem spokojnej pracy ich wzburzone umysły zaczęły wracać do równowagi, przypominali sobie naukę i cuda JHS oraz Jego obietnicę powrotu. Z czasem zaczęli wierzyć w Jego zmartwychwstanie. Tęsknota za Mistrzem szczególnie u św. Piotra doprowadziła do „widzenia JHS” – wizji subiektywnej. Ustanowienie Kościoła Kościół Starotestamentalny w zapowiedziach nadejścia KB Izrael stanowi zapowiedź (prefigurę) czasów mesjańskich. Izrael staje się Ludem Bożym. ST jest zapowiedzią. Ważną rolę odgrywają prorocy, Przymierze z Noe, Abrahamem. Te wydarzenia są skierowane do jakiejś konkretnej wspólnoty. Następuje wzrastanie świadomości narodowej, zaślubiny Boga z Narodem, powstanie nazwy i wspólnoty Kahal – Eklezja. Izrael jest to naród zgromadzony z polecenia Boga, aby dodać Jemu cześć i kult. Powstaje instytucja sędziów, model ustroju teokratycznego. W ST można mówić o takich prefigurach Kościoła, które realizują się w nazwach i rzeczywistościach: Lud Boży – odróżnia się narodów nie mających związku z Bogiem. 12 pokoleń – są symbolem powszechności ludu. Święta Reszta Izraela – W narodzie tym jest grupa przodująca, obcująca z Bogiem, Święte Miasto – symbol źródła błogosławieństw. Kahal – Zgromadzenie się ludu wokół Boga. Własność boża KB Stosunek Chrystusa do zapowiedzi ST na temat powstania nowego Ludu Bożego Jezus afirmował ST: Zawarcie Przymierza między Bogiem a NW zakłada istnienie społeczności jako partnera dla Boga. Przypowieści – Jezus poprzez obrazy, p[przypowieści pokazuje ludziom KB. Zakładają istnienie pierwiastka społecznego. 12 Apostołów – Chrystus grupuje wokół siebie Apostołów aby dać im misję. Formuje w sposób świadomy tę grupę (wspólnotę). Wyposaża ich w potrzebne rzeczy i daje im moc Ducha. Kształci ich, ustanawia pierwszą hierarchię. Nie byłoby to potrzebne, gdyby nie miało konkretnego celu. Zamiar Chrystusa co do założenia Kościoła a) KB w ST Biblijnego prototypu Kościoła należy szukać w pojęciu KB. W księgach ST nie występuje ono często (Malhut Jahwe), choć władztwo Boże stanowi główną ideę ST. LXX tłumaczy to określenie przez „Basileia”, gdy odnosi się do terytorium panowania, lub przez „Dinasteia, Despoteia”, o ile oznacza władzę rządzenia. KB w nauczaniu JHS KB w nauczaniu Jezusa zajmuje szczególne miejsce. Wskazują na to następujące racje: Swoją działalność misyjną Jezus zaczyna od proklamacji KB (Mk 1, 15) Nakazał apostołom głosić KB (Mt. 10, 5 – 7) Temat KB jest ciągle obecny w nauczaniu Jezusa W „Ojcze nasz…” pojawia się zwrot „[…] Przyjdź Królestwo Twoje […]” Św. Łukasz streszczając działalność Jezusa po zmartwychwstaniu pisze: „[…] i mówił o KB […]” KB w nauczaniu Jezusa jest czymś duchowym i religijnym. Jest ono spotkaniem i przebywaniem z Bogiem. Stosunek KB do Kościoła Między Kościołem a KB istnieje różnica: Stopień zaangażowania Boga w powstanie jednego i drugiego – Kościół – element ludzki – człowiek i Bóg. – KB – Bóg Stosunek do teraźniejszości i przyszłości: – KB – zapoczątkowane w historii i zmierzające ku eschatologii – przyszłości, – Kościół związany z historią, teraźniejszością KB jest skierowane na ludzi i jest ono uświęcone natomiast Kościół jest społecznością świętych i grzeszników. Wnioski: KB i Kościół nie są dwiema rzeczywistościami źle do siebie nastawionymi. Wszystko dokonuje się w obrębie Bożego działania. Kościół głosi w ciąż nadejście KB, swój cel osiągnie w pełni realizacji KB. KB jest to wspólnota zbawienia, Domaga się ona pierwiastka, który przybiera formę społeczności – Kościoła. W KB występują pierwiastki Kościoła, natomiast w Kościele realizuje się KB. Tam gdzie jest Chrystus tam jest KB. KB jest większe od Kościoła. Kościół mieści się w ramach KB. Pojęcie Kościoła Lud Boży – W ST to pojęcie występuje 1800 razy. Chrześcijanie nazywają siebie „Ludem Bożym” w nawiązaniu do obietnic starotestamentalnych. Lud Boga w ST posiada: Prawo, Arkę Przymierza i obowiązki (przestrzeganie przykazań, czczą arkę, kult, uznają Boga z a Jedynego). Ojcowie Kościoła mówią, że lud Boży to Kościół Kościół jest ludem wybranym i ukonstytuowanym przez Boga. Stanowi Jego własność. On wskazuje Kościołowi drogę. Kościół jako społeczność wielonarodowa ma swoje korzenie w NW. Kościół jest pośród świata i dla świata. Kościół pielgrzymuje (potknięcia i sukcesy). Zróżnicowanie ludu (funkcje, uprawnienia, przywileje, uzdolnienia) Mistyczne Ciało JHS: Dwa fundamentalne punkty: Jedność organiczna Ścisłe, nadprzyrodzone powiązanie z Chrystusem. Chrześcijanie są zespolenie w tajemnicy Chrystusa – są w Niego przyobleczeni. Kategoria Głowy Ciała ukazuje wew. strukturę K-ła. Głowa jest źródłem życia i kierowania. W obrazie Głowy Ciała (Jezusa) wskazuje się dwa elementy: Kościół jako źródło i narzędzie uświęcające łaski pochodzącej od Chrystusa. Kościół jest wspólnotą Chrystusa uświęconą w Duchu Świętym. Sakrament zbawienia W NT sakrament zbawienia dot. zbawczego planu, który realizuje się w Chrystusie: Powiązanie i ścisłą zależność K-ła i sakramentu. Chrystus jako znak Boga i K-ł jako znak Chrystusa. W K-le obecny jest element transcendentalny. Urzeczywistnienie w K-le łaski potrzebnej do zbawienia za pomocą sakramentu. A. B. Ustanowienie Kościoła przez JHS Realizacja KB, a sprawa ustanowienia Kościoła Troska o realizację KB wiąże się z Erą Mesjańską. Wspólnota mesjańska jest wzorowana na narodzie ST. Jezus nie mówi wyraźnie o budowie wspólnoty. Odcina się od politycznego charakteru KB, a uwypukla religijny i duchowy. Akceptuje tę wspólnotę i powołuje ją. b) Grono apostolskie elementem składowym ustanowienia Kościoła Jezus powołuje apostołów na samym początku swojej działalności (J 1, 37- 42; Mk 1, 16 – 20), towarzyszą Mu aż do śmierci na krzyżu, zmartwychwstania i wniebowstąpienia. Poświęca im szczególnie dużo czasu i troski. Są świadkami Jego nauki, znaków, cudów. Przed swoim odejściem do nieba przekazuje im władzę, która „została Mu dana przez Ojca”, aby w Jego imieniu prowadzili dzieł, aż do zakończenia świata (Mt 28, 18 – 20). Eucharystia ogniwem w procesie powstania Kościoła Ostatnia Wieczerza i jej główny element to doniosła faza budowania mesjańskiej wspólnoty. Jezus był tego bardzo świadomy, zatroszczył się o to by ostatnie spotkanie odbyło się w warunkach przypominających Królestwo Izraela. Uczta Paschalna, którą spożywa naród na pamiątkę wyjścia z Egiptu. Uczta przejawia się w motywie przelania krwi. 12 Apostołów (12 pokoleń) dla pełnienia kultu. Przymierze nawiązuje do formy zawieranej przez Mojżesza. Uroczysta uczta Starszych. Te okoliczności są zrozumiale, kiedy ST. Te prawdy będą zrealizowane, gdy oprzemy się na przesłankach ST. Proces budowania K-ła nie skończył się z momentem ustanowienia Eucharystii. Jezus jest nadal obecny dla każdego. Pius XII uznał śmierć Jezusa na krzyżu za decydujący w budowaniu K-ła. Społeczno religijna struktura Kościoła O strukturze w ogólności Jezus uznawał i głosił widzialny wymiar KB wprost. Bezpośrednio określił jego strukturę społeczną. Bramą prowadzącą do KB ma być chrzest. Warunkiem trwania jest zew. wyznanie wiary, pomocą w tej drodze mają być znaki sakramentalne. Przede wszystkim Jezus powołał Apostołów, którym udzielił prawdziwej władzy, do realizowania KB na ziemi. Apostołowie a społeczna struktura Kościoła Apostolat Słowo apostolos wywodzi się z grec. (posyłać). NT używa słowa apostoł nawiązując do znaczenia starotestamentalnego. Apostoł to wysłannik Boży, względnie Chrystusowy, to zwiastun Dobrej Nowiny. Słowo to występuje w NT około 80 razy. Ma podwójne znaczenie w sensie ścisłym oznacza godność i posłannictwo 12 uczniów; w sensie szerszym każdego, kto jest uprawniony i zobowiązany do głoszenia Ewangelii. Pojęcie apostolatu obejmuje 3 zasadnicze elementy; wybranie przez JHS udzielenie posłannictwa głoszenia Ew. obowiązek dawania świadectwa o JHS Zwierzchnie prerogatywy Apostołów wg NT Protestancka – Bruner – miała to być wspólnota braterska z inspiracji i działania Ducha Świętego. Struktura charyzmatyczna. Nie zakłada elementu władzy. Prawosławna – Afonasjew – Władzę religijną sprowadza do Eucharystii (element scalający). K-ł lokalny potrzebuje władzy. Prymat św. Piotra Czym jest prymat? (odmiany prymatu, rozumienie prymatu we wspólnotach akatolickich). Prymat -> religijna władza rządzenia w ustanowionym prze JHS Kościele. Odmiany: czci -> wyższość nad drugą osobą w zawodowych przymiotach. kierownictwa ->fakt wyższości jednostki nad zespołem. dozorowania -> K-ł ma źródło w prawie jednostki nad respektowaniem zobowiązań prawnych władzy -> podstawą jest posiadanie przez jednostkę władzy zwierzchniej nad społeczeństwem. Rozumienie akatolickie: Teologia prawosławna -> odmawia Kościołowi i Papieżowi jurysdykcji, choć przyjmuje, że K-ół posiada szczególny autorytet. Przyjmuje prawo czci i kierownictwa. Teologia protestancka -> odrzucała jakikolwiek rodzaj prymatu Teologia anglikańska -> uznaje w Piotrze prymat czci i dozorowania. Odrzuca jurysdykcję Eklezjologia współ. katolicka -> podkreśla moment jurysdykcji dla Papieża, a z drugiej strony ma ona służyć wspólnocie. Uzasadnienie prymatu św. Piotra Rola Piotra we wczesnochrześcijańskiej gminie Piotr zajmował zdecydowanie nadrzędne stanowisko w gronie Apostołów. JHS wyróżnia go wielokrotnie. Dzieje Apostolskie Cała pierwsza część Dziejów Ap. świadczy o tym, że Piotr pełnił w K-le pierwotnym funkcję kierowniczą: kieruje wyborem Macieja, wygłasza mowę w dzień Pięćdziesiątnicy, ogłasza wyrok na Aniasza i Safirę itd. Św. Paweł Uznaje zwierzchnictwo św. Piotra, nazywa go Kefas. Piotr był uważany za pierwszego świadka zmartwychwstania. Mimo, że św. Paweł jest bardziej wykształcony to jednak uznaje zwierzchnictwo św. Piotra. Ewangelie JHS wielokrotnie wyróżnia św. Piotra (przebywa u niego w domu; daje mu klucze KB; zapowiada jego przełożeństwo) Pozostali Apostołowie dostrzegają wyjątkowe stanowisko Piotra. W katalogach Apostołów jest zawsze wymieniany na pierwszym miejscu. Św. Piotr w swoich wystąpieniach zaznacza świadomość stanowiska prymacjalnego. Zapowiedź prymatu (Mt 16, 18-19) W tekście obietnicy prymatu Chrystus zwraca się wprost i bezpośrednio do św. Piotra obiecując mu najwyższą władzę w całym Kościele. Jezus nie posłużył się przy tym językiem ścisłym – prawniczym – ale użył pewnych symboli, przenośni i obrazów, które trzeba zinterpretować. Według słów Jezusa: Piotr będzie opoką – Piotr będzie opoką, czyli fundamentem Kościoła, nazwanie tak Szymona zapowiada zbudowanie Kościoła oraz obietnicę udzielenia mu specjalnej władzy. Piotr otrzyma klucze Królestwa – obraz kluczy jest symbolem władzy nad domem, miastem czy społecznością. Ten element występuje prawie we wszystkich językach i kulturach. Ten, kto jest w posiadaniu kluczy, ma władzę nad wejściem do domu. Przekazywanie kluczy oznacza zawsze przekazy­wanie władz. Piotr otrzyma władzę wiązania i rozwiązywania – Piotr otrzyma władzę wiązania i rozwiązywania Trzecią metaforę stanowi obraz „wiązania i rozwiązywania” i oznacza to samo, co autorytatywnie nakazywać i zakazywać. Realizacja prymatu (J 21, 15-117) Rozdział J 21 – jest dodatkiem późniejszym niż Mt. Choć występuje tu różnica stylu, to jest podobieństwo doktrynalne. Tekst ten znajduje się w najstarszych kodeksach. Treść można podzielić na trzy fragmenty: Relacja z nieudanego połowu ryb. Relacja o potrójnym wyznaniu miłości, nakaz Jezusa o pasterzowaniu Piotra. Mowa o swoistym uprzywilejowaniu Piotra. Samo przekazywanie władzy zawiera trzy elementy: Orientacja na samego Piotra – pytanie o miłość, tutaj apostołowie schodzą na dalszy plan, w pytaniu o pasterzowanie Piotr jawi się jako jedyny podmiot. Sprawa miłości Piotra do Jezusa – Jezus dużą wagę przywiązuje do tej miłości, miłość Piotr jest jak gdyby warunkiem pasterzowania. Treść posłannictwa – w posługiwano się obrazem pasterza do zobrazowania władzy królów żydowskich. Natomiast w Jezus nazywa siebie Dobrym Pasterzem. Obraz pasterza wskazuje tutaj na znaczenie religijnego zwierzchnictwa. Podsumowując św. Piotr nie zajmuje miejsca Jedynego Pasterza Jezusa, ale staje się w Jego imieniu widzialną głową Kościoła, pomiędzy Jego odejściem ze świata, a paruzją. Wiecznotrwałość Kościoła i Jego ustroju Piśmie Św., ani w dokumentach najstarszych pisarzy chrześcijańskich nie można wskazać wyczerpu­jącej, systematycznej i naukowo uporządkowanej teologii o sukcesji. Obraz Kościoła i jego organizacja zostały tam zaledwie naszkicowa­ne. Sukcesja – to legalne przekazywanie i przejęcie całego posłannictwa apostolskiego. Zasada sukcesji – polega na przekazywaniu „z ręki do ręki” przez podmiot posiadający podmiotowi otrzymującemu. Od początku przyjmowano kontynuację pewnych struktur, które można by sprowadzić do trzech wiecznotrwałość całego Kościoła jako rzeczywistości zbawczej, która trwać będzie do końca wieków; kontynuacja strony instytucjonalnej Kościoła, a zwłaszcza: pryma­tu, apostolatu i szafarstwa sakramentów kontynuacja potrójnej władzy w Kościele – nauczycielskiej, kapłańskiej i pasterskiej Następcy Apostołów Biskupi Uprawnienia kolegium apostołów, przejęło kolegium biskupów. Stosunek pomiędzy episkopatem a prymatem jest analogiczny do stosunku kolegium – św. Piotr, nie jest jednak identyczny. Włączenie do kolegium, a także przekazanie potrójnej władzy: nauczania, uświęcania, kierowania – dokonuje się poprzez: Konsekrację biskupią Hierarchiczną wspólnotę z głową i członkami Uprawnienia kolegium biskupów zostały przejęte, nie przez poszczególnych biskupów, ale kolegium jako całość. Sprawa następców rozwijana była już w Dziejach Apostolskich oraz listach św. Pawła, gdzie znajdujemy teksty odnośnie tego tematu: Dz : fakt wyboru Macieja, fakt wyboru siedmiu diakonów, ustanowienie prezbiterów w czasie podróży św. Pawła, św. Paweł otoczony uczniami. Św. Paweł: głoszenie Ewangelii, rekrutacja pasterzy miejscowych, troska pasterza o gminę, następców charakteryzuje odpowiedzialność za dane Kościoły, uczniowie kontynuatorzy apostołów. Ewolucja szczebli hierarchii lokalnej Biskupi ze swoimi pomocnikami, kapłanami i diakonami, posługują we wspólnocie i stają jak gdyby w zastępstwie Boga na Kościoła, której są pasterzami, jako nauczyciele, jako kapłani świętego kultu, jako sprawujący rządy duchowe. Podobnie się ma rzecz z urzędem powierzonym Piotrowi, który ma być przekazywany jego następcom, tak też nieprzerwanie trwa w Kościele urząd Apostołów – pasterzowanie Kościołowi – mający być bez przerwy sprawowany przez poświęcony stan biskupi. Sobór poucza, że biskupi z ustanowienia Bożego stali się następcami Apostołów, jako pasterze Kościoła – patrz KK 20. Następcy św. Piotra Posłannictwo św. Piotra Piotr został opoką Kościoła, powierzając mu klucze Kościoła, tym samym ustanowił go pasterzem całej trzody. Z grupy dwunastu wyłoniony został Piotr jako pierwszy, zostając obarczony specjalnym zadaniem. Dar związywania i rozwiązywania, dany jest Piotrowi i kolegium biskupów, które pozostaje z nim w łączności. Ta pasterska misja św. Piotra i innych apostołów stanowi jeden z fundamentów Kościoła. Problem następstwa po św. Piotrze Wyjściowa pozycja św. Piotra w gronie apostołów implikuje szczególne posłannictwo, które zaczyna się w życiu pierwotnym gminy. Chrześcijaństwo protestanckie i prawosławne zdecydowanie neguje jurysdykcyjny prymat następców św. Piotra. Wg katolicyzmu w jego następcach uwiecznia się posłannictwo. Instytucja jego następców wiąże się z powołaniem św. Piotra Jurysdykcyjna funkcja biskupów Rzymskich Eklezjologia katolicka mówi, że podobnie jak sam św. Piotr otrzymał od Chrystusa prawdziwe zwierzchnictwo jurysdykcji, tak i jego następcy w urzędzie uczestni­czą w tej jego władzy, która implikuje pełny prymat rządzenia. Praktyka życia K-ła Poszczególni biskupi są widzialnym źródłem i fundamentem jedności w swoich Kościołach partykularnych. Sprawują rządy nad powierzoną sobie cząstką Kościoła, wspomagani przez kapłanów, diakonów. Ojcowie K-ła o jurysdykcji biskupów rzymskich Św. Ireneusz – stwierdza on, że gmina rzymska tym różni się od innych, iż jest w pełni miarodajnym przedstawicielem i rzecznikiem tradycji apostolskiej. Inne gminy mają obowiązek „gromadzić się razem w Rzymie”, gdyż tam jest przechowywana wiernie i zawsze tradycja apostolska. Ignacy – „List do Kościoła w Rzymskiego” – uświadamia sobie wyjątkowe stanowisko gminy rzymskiej i biskupa rzymskiego wśród pozostałych gmin chrześcijańskich. Św. Cyprian (bp Kartaginy) – uznaje ogólno kościelne zwierzchnictwo bp Rzymu. Inni ojcowie to: Tertulian, św. Hieronim, św. Augustyn i Piotr Chryzolog. Biskupi rzymscy świadomi swoich uprawnień Biskupi Rzymu byli głęboko przeko­nani, że na mocy Chrystusowego posłania posiadają prawo kierowa­nia całym Kościołem powszechnym, z czego przed Bogiem konsekwentnie z tego prawa korzystali. Przykłady to: Leon W. (440-461), Innocenty I (401-417), Syrycjusz – zażądali bezwzględnego posłuchu dla swojego autorytatywnego rozstrzygnięcia. List Firmiliana do Cypriana tu papież Stefan w piśmie do Firmiliana „szczyci się z miasta swej stolicy biskupiej i twierdzi, że jest następcą Piotra, na którym zbudowane zostały fundamenty Kościoła”. Problematyka przynależności do K-ła Konieczność przynależności do K-ła. (Czy istnieje zbawienie poza K-łem.?) Od początku istniała w chrześcijaństwie żywa świadomość wewnętrznego związku pomiędzy zbawieniem, dokonanym przez Chrystusa, a zapoczątkowaną przez Niego wspólnotą wierzących – Kościołem. Wejście w granice tej społeczności wymaga wypełnienia dwóch warunków: wiary i przyjęcia chrztu. Z biegiem wieków utrwala się przekonanie, że prawdziwym Kościołem Chrystusowym jest K-ół Katolicki. KK mówi: „nie dostępuje zbawienia, choć by był wcielony do K-ła, ten kto nie trwając w miłości, pozostaje wprawdzie w łonie K-ła „ciałem”, ale nie „sercem” […] Jeśli zaś z łaską Chrystusa nie współpracują myślą, słowem i uczynkiem, nie tylko zbawieni nie będą, ale surowiej jeszcze będą sądzeni. Warunki przynależności (Przynależność i przyporządkowanie do ludu Bożego) ważnie przyjęty chrzest wyznawanie wiary katolickiej utrzymanie łączności z K-łem. Przynależność pełna: posiadanie Ducha Świętego pozostawanie w łączności z Chrystusem przez łączność z papieżem i biskupami (uznawanie głoszonych przez nich prawd objawionych, uznawanie jednolitej ekonomii sakramentalnej, podporządkowanie się zwierzchnictwu pozostawanie w życiowych związkach ze wspólnotą Kościoła. Przynależność niepełna: Realizuje się ona w wierze w Chrystusa, poprzez wiarę i poprzez chrzest, dokonane zjednoczenie jest rzeczywiste, ale nie kompletne. Ta niekompletność wynika z: niepełności sakramentalnej niepełności prawd objawionych nie zachowanie jedności wspólnoty pod zwierzchnictwem następcy Piotra Ta przynależność realizuje się w chrześcijaństwie niekatolików, znajdują się oni w obrębie Kościoła Chrystusowego, ale w sposób niepełny. Przyporządkowani – do ludu Bożego są ci wszyscy, którzy jeszcze nie przyjęli Ewangelii. Są podporządkowani, ale nie przynależą jednak do ludu Bożego. Nauka soborowa nie daje podstaw, by uważać niechrześcijan za włączonych do Kościoła. Uważa bowiem, że ci którzy bez własnej winy nie znają Ewangelii i Kościoła Chrystusowego, ale szczerym sercem szukają Boga i chcą pełnić Jego wolę, którą poznali przez nakaz sumienia i pod wpływem łaski chcą ją wprowadzać w czyn – mogą osiągnąć wieczne zbawienia. UNK Istota UNK w ogólności Jest instytucją społeczną, uprawniającą i zobowiązującą do głoszenia nauki. Przekazanie prawd dokonuje się na drodze komunikacji i odwołania się do autorytetu tego, kto głosi naukę. Szczególnym przypadkiem UN jest UNK, który cechuje się autentycznością, autorytatywnością i nieomylnością. Istota UN w Kościele Przekazywanie prawd wiary. Struktura UNK: Autentyczność Autorytatywność Nieomylność JHS ustanowił UNK Nauczycielskie posłannictwo JHS W ewangeliach JHS jest nauczycielem, poprzez nauczanie i czyny. Źródłem Jego autorytetu jest Ojciec (Utożsamia się z Ojcem) stąd Jego posłannictwo domaga się przyjęcia. Cecha nauczania Jezusa jest nieomylność. Nauczanie stanowiło podstawowy element posłannictwa JHS. Został posłany przez Ojca i naucza tego co Ojciec mu nakazał, a prawdziwość Jego słów Bóg potwierdza cudami i znakami. Jedynie i wyłącznie On, jako jedyny Pośrednik pomiędzy Bogiem a ludźmi jest ich Nauczycielem. Słowo to jest użyte ponad 40 razy w Ew. Słowo Mistrz 12 razy. Nauczycielskie posłannictwo Apostołów Od Zesłania DŚ Apostołowie nieprzerwanie głosili Ewangelię, czyli realizowali zlecony im urząd nauczycielski. Dz i Listy św. Pawła pokazują, że uczniowie mają świadomość posiadania misji nauczania od początku. Św. Paweł twierdzi, że jest powołany do głoszenia niezmierzonych bogactw Chrystusowych. Nauczycielskie prerogatywy św. Piotra Jest to szczególna jego rola. Chrystus prosił Ojca za nim: „Ale Ja prosiłem za tobą, aby nie ustała twoja wiara” – przekonanie Chrystusa o udzieleniu tego daru. Wiecznotrwałość istnienia autentycznego, autorytatywnego, nieomylnego UNK Nauczycielskie posłannictwo papieża Nauczycielskie posłannictwo papieża wynika z właściwie rozumianego pojęcia prymatu. Papież jako następca św. Piotra.(patrz prymat!) Nauczycielskie posłannictwo biskupów Uprawnienia kolegium biskupów wypływają z ich następstwa w kolegium apostolskim. „Pasterze ci, wybrani do pasienia trzody Pańskiej, są sługami Chrystusa i włodarzami tajemnic Bożych, którym powierzone zostało dawanie świadectwa o Ewangelii łaski Bożej oraz posługa Ducha” (KK 21). „Biskupi są zwiastunami wiary prowadzącymi nowych uczniów do Chrystusa i są autentycznymi, czyli upoważnionymi przez Chrystusa nauczycielami, którzy powierzonemu sobie ludowi głoszą prawdy wiary, aby w nie wierzył i w życiu je stosował” (KK 25). Podmiot UNK Odpowiedzialność za depozyt Objawienia K-ł jest odpowiedzialny za przekazywanie i strzeżenie Objawienia zawartego Piśmie św. i Tradycji. Największa odpowiedzialność spoczywa oczywiście na papieżu i kolegium biskupów. Wtajemniczenie chrześcijańskie Zmysł wiary Nadzwyczajne dary charyzmatyczne Urzędowi przedstawiciele posłannictwa nauczycielskiego Papież (nauczanie zwyczajne i uroczyste) Zwyczajne nauczanie realizuje się w codziennym zadaniu szerzenia i strzeżrenia wiary osobiście (encykliki, adhortacje), lub za pośrednictwem Stolicy Apostolskiej. Takiemu nauczaniu nie jest przypisywana nieomylność. Nauczanie uroczyste – Papież jako nauczyciel podaje w sposób definitywny jakąś prawdę. Winien określić, że występuje w charakterze uroczystym. Biskupi – troska nad depozytem wiary i jej kształtowaniem. Wierni winni darzyć biskupów czcią i zgadzać się z ich zdaniem. Sobór – jest to zgromadzenie całego Episkopatu z Papieżem – jako głową w trosce o wiarę. Elementy: zgromadzenie w jednym miejscu.; reprezentacja całego kolegium z papieżem jako głową; działanie w oparciu o nauczycielskie prerogatywy biskupów; troska o strzeżenie i miarodajne głoszenie prawdy. Nieomylność: wspólne przekonanie o prawdziwości i nieomylności nauki; nieomylne są te stwierdzenia, które sobór wyraźnie określił i podał do wierzenia. Synod – ? Przedmiot nauczania w Kościele C. depozyt Objawienia D. zakres nieomylności Przedmiot pierwszorzędny nieomylności stanowią formalnie ob­jawione prawdy i wydarzenia zbawcze – czyli takie, które – ze względu na ich wartość w dziele zbawienia człowieka – Bóg chciał przekazać ludziom i dokonał tego za pośrednictwem zrozumiałych dla człowieka pojęć, obrazów i faktów historycznych. W szczególności jako przedmiot pierwszorzędny uważa się: 1) Oznaczenie źródeł objawienia: które księgi należą do kanonu Pisma Św. i jak je należy rozumieć, jakie są przekazy Tradycji i jak je należy interpretować. 2) Dobór pojęć i zwrotów dla oddania sensu nauki objawionej. 3) Dobór pojęć i sądów dla stwierdzenia nauki niezgodnej z objawieniem. Drugorzędny przedmiot nieomylności Istnieją pewne twierdzenia, fakty i prawdy, które jakkolwiek same nie zostały objawione, to jednak tak dalece wiążą się z przekazywaniem nauki objawionej, że brak możliwości ich nieomyl­nego stwierdzenia lub określenia, powodowałby istotną przeszkodę uniemożliwiającą przekazywanie depozytu objawienia. Do takich prawd i twierdzeń będących drugorzędnym przedmiotem nieomyl­ności zalicza się: pewne twierdzenia filozoficzne, pewne fakty dogmatyczne, pewne dekrety dyscyplinarne. Twierdzenia i prawdy natury filozoficznej – chodzi o takie twierdzenia ustalone w ludzkim poznaniu naturalnym, których negacja lub poddanie w wątpliwość prowadzi z logiczną koniecznością do zanegowania lub zakwestionowania prawd objawionych. Fakty dogmatyczne – chodzi o pewne wydarzenia (fakty) i twierdzenia (prawdy) dotyczące wiary i obyczajów. Jedne z nich zostały formalnie objawione, np. zmartwychwstanie Chrystusa czy założenie Kościoła. Stanowią one przedmiot pierwszorzędny. Dekrety dyscyplinarne – chodzi o pewne prawa i ustalenia kościelne zmierzające do określenia niektórych zasad postępowania w życiu wiernych. Wśród dekretów dyscyplinarnych, stanowiących drugorzędny przedmiot nieomylności, wymienia się przede wszyst­kim: powszechne prawa i przepisy liturgiczne; b) ostateczną aprobatę reguł zakonnych. Nie są to prawa Boże, lecz kościelne. Czyli o ostatniej księdze Biblii na tle innych pism apokaliptycznych w Piśmie Św. Na Górze Oliwnej, w miejscu wniebowstąpienia Jezusa Ks. Zbigniew Wielgosz /GN Apokalipsa św. Jana jest listem pasterza, który kieruje Kościołem. Porusza bowiem sprawy, które dotykają chrześcijan i są niezwykle ważne dla różnych wspólnot wierzących w Jezusa Chrystusa w ówczesnym świecie, czyli pod koniec I w. po Chrystusie. Nie są to jednak sprawy z odległej przeszłości. Występują one zawsze w ciągu długiej historii Kościoła i niepokoją także współczesnych chrześcijan. Domagają się rozwiązania. Dlatego propozycje, które daje autor Apokalipsy św. Jana, są aktualne również dzisiaj. Ale Księga Objawienia św. Jana jest także księgą prorocką. Odsłania sens historii i czasów współczesnych. Ukazuje uwikłania i absurdy, w jakie zaplątani są ludzie, którzy często z tego właśnie powodu nie dostrzegają znaczenia tego, co się obecnie dzieje. Autor głosi nadzieję, że wszystko zostanie pozytywnie rozwiązane. Jego objawienie staje się podporą dla ludzi, którym niełatwo zachować wierność, gdyż muszą toczyć ostre i wielorakie walki ze złem. Zaskakująca jest wreszcie forma literacka, poprzez którą autor przekazuje aktualne i niosące nadzieję pouczenia. W wielu wypadkach zaskakuje ona czytelnika, gdyż jest obca kulturze Zachodu. Może nawet szokować. Mamy bowiem w tym wypadku do czynienia z tradycją apokaliptyczną. Nie zrozumiemy zaś jej bez głębszego spojrzenia na literaturę Izraela, zwłaszcza na żydowską literaturę apokaliptyczną, oraz na okoliczności, w jakich ona powstawała. Czy w Starym Testamencie są księgi apokaliptyczne? Apokalipsy mają wiele wspólnego z literaturą prorocką. Bardzo często ich autor, na podobieństwo proroków Starego Testamentu, otrzymał misję od Boga. Różnią się jednak od dzieł prorockich. Prorok otrzymywał orędzie, które był zobowiązany przekazać ludziom. „Oto kładę moje słowa w twoje usta” – mówi Bóg do Jeremiasza (Jr 1,9). Natomiast w księgach apokaliptycznych występuje „widzący”, który uczestniczy w fantastycznych wizjach. Podkreśla to słowo apokalipsa (greckie apokalypsis), które znaczy objawienie. Apokalipsa jest objawieniem lub serią objawień, udzielonych „widzącemu” przez Boga czy też anioła działającego w Jego imieniu. Po tym doświadczeniu autor opisuje wizje, których doświadczył, językiem barwnym, żywym i bardzo obrazowym. Jeszcze pod jednym względem literacki gatunek apokaliptyczny różni się od ksiąg prorockich. Te ostatnie są raczej zbiorami wypowiedzi o charakterze moralnym. Dotyczą teraźniejszości i domagają się wiary oraz zmiany postępowania. Prorok wyjaśnia i głosi wolę Bożą. Tylko ubocznie zapowiada przyszłość. Zapowiedzi dotyczące przyszłości służą jedynie potwierdzeniu misji odnoszącej się do aktualnej rzeczywistości. Natomiast wypowiedzi autorów dzieł apokaliptycznych niosą pocieszenie dla uciśnionych i prześladowanych w okresach niezwykłych trudności. Dlatego literatura ta rzadko zachęca wprost do poprawy życia. Autor, aby wzbudzić nadzieję, zapowiada lepszą przyszłość – i w tym celu opowiada swoje wizje. Niezależnie od wspomnianych różnic, istnieje jednak ścisły związek literatury apokaliptycznej z księgami prorockimi. Pierwsze apokalipsy występują w księgach prorockich. Już pewne rozdziały Księgi Izajasza zostały nazwane apokalipsą (tzw. Apokalipsa Izajasza – roz. 24-27). Za apokaliptyczne uchodzą jeszcze następujące fragmenty prorockie: Iz 63,1-6; 65-66; Ag Jl 3-4. Za ojca literatury apokaliptycznej uważa się jednak dopiero proroka Ezechiela (593-587 przed Chr.). Apokaliptyczne rysy mają z pewnością następujące jego wizje: rydwanu Pana (Ez 1,4-28; 10,1-22), suchych kości (Ez 37,1-14), nowej świątyni (Ez 40-47), wielkiej bitwy Goga (Ez 38-39). Rozwój literatury apokaliptycznej nastąpił w Izraelu w okresach najbardziej tragicznych dla narodu. Narodowi groziły wtedy różnego rodzaju nieszczęścia i kryzysy. Najgroźniejsze były jednak niebezpieczeństwa uderzające w wiarę Izraela i, jak się wydawało wielu, prowadzące do jej unicestwienia. Tak było począwszy od II w. przed Chr. a skończywszy w II w. po Chrystusie. Tak groźbę stanowiły prześladowania za Antiocha IV Epifanesa (168-165 przed Chr.), który był władcą Syrii. Próbował dokonać hellenizacji całego podbitego przez siebie świata, czyli chciał wprowadzić jedną kulturę i identyczne przekonania religijne. W ten sposób zmierzał do ujednolicenia postaw i zachowań wszystkich ludzi, którzy znaleźli się pod jego panowaniem. Odnosiło się to także do Izraelitów. Dlatego wspomniany władca dążył również do zniszczenia religii Mojżeszowej. A potem przyszły inne śmiertelne niebezpieczeństwa, grożące narodowi wybranemu W r. 63 przed Chr. legiony rzymskie pod wodzą Pompejusza wkroczyły do Jerozolimy. W późniejszych latach Święte Miasto, będące centrum religijnym judaizmu, zostało zniszczone przez Rzymian najpierw w r. 70, a następnie w r. 135. Księgi apokaliptyczne nawiązują do wspomnianych sytuacji polityczno-religijnych. W ciemnych barwach ukazywały aktualną sytuację Izraela, a wybiegając w przyszłość, opisywały jego ostateczny triumf w dziejach świata oraz zwycięstwo dobra i unicestwienie zła. Tę triumfalną epokę rozpocznie Dzień Pański (Dzień Jahwe). W czasach kryzysów i nieszczęść twórcy literatury apokaliptycznej ożywiali wiarę i nadzieję, ukazując przyszłe wyzwolenie i zwycięstwo. Głosili, że Bóg odniesie w ostateczności zwycięstwo i zbuduje swoje królestwo. Poruszali się raczej po terenie religijnym, a nie politycznym. Ale powstanie literatury apokaliptycznej związane jest z wydarzeniami politycznymi, które miały jednak zabarwienie religijne. Np. Autor Księgi Daniela sympatyzował z Machabeuszami, rebeliantami, pragnącymi zniszczyć groźnych Syryjczyków, ale bardziej interesuje go wierność religii niż aspekt militarny powstania. Oczekiwał zwycięstwa dzięki nadnaturalnej interwencji Boga, a nie dzięki bohaterstwu rebeliantów. W jego księdze pojawia się ponadto inny rys charakterystyczny dla literatury apokaliptycznej: księga ta zapowiada równocześnie katastrofę i triumf. Wzbudza odwagę w „synach Najwyższego” przy pomocy wizji królestwa, które Bóg założy po zwycięstwie nad imperiami ziemskimi. Zapowiada koniec świata (9,25; 12,13) Określa czas wybrany przez Boga, w którym nastąpi zrealizowanie planu zbawienia (por. Dn 7,22; 12,4; 11,35-36). Myśl, że Bóg jest Panem czasu i wydarzeń, była dobrze znana prorokom ale rozwinęła ją literatura apokaliptyczna, zarówno pozabiblijna, jak i kanoniczna (Za 14,7). Autor Księgi Daniela stwierdza, że na końcu czasu, ustalonego przez Boga, po zmartwychwstaniu, święci otrzymają królestwo (por. Dn 12,1-4). To królestwo zastąpi królestwa ziemskie. Autor przedstawia je jako niebieskie, o wymiarach kosmicznych. Królestwo, które Bóg zbuduje, nie zostanie nigdy zniszczone (Dn 2,44) w odróżnieniu od innych królestw ziemskich, które kolejno ulegają unicestwieniu. Charakter oraz niebieskie pochodzenie tego królestwa uwypuklone zostało najwyraźniej w wizji Przedwiecznego i Syna Człowieczego (Dn 7,9-14). Ale w związku z tym, a szczególnie z tekstem Dn 7,14, rodzi się jednak wiele pytań. Najpierw pojawia się trudność: chodzi w tej wizji o jednostkę czy kolektyw? Dla jednych Syn Człowieczy nie jest personifikacją wspólnoty, ale jednostką, Mesjaszem transcendentnym. Wydaje się jednak, że interpretacja „kolektywna” da się pogodzić z tłumaczeniem indywidualnym, dotyczącym Mesjasza transcendentnego. Tutaj, podobnie jak w przypadku czterech władców, którzy reprezentują cztery imperia, lud święty Najwyższego reprezentuje król, Mesjasz (Dn 7, Nie można więc wykluczyć interpretacji indywidualnej wspomnianej wizji. Syn Człowieczy jest głową eschatologicznego ludu wybranego. Jest osobistością transcendentną, która przychodzi z nieba i otrzymuje królestwo w następstwie bezpośredniej interwencji Boga. Izraelskie nadzieje eschatologiczne przekształciły się więc z wiary w oczekiwanego króla z rodu Dawida, który zatriumfuje nad swymi wrogami, w oczekiwanie króla niebieskiego. Syn Człowieczy (Dn 7) należy już do kategorii boskich i jest wcieleniem chwały Bożej. Potwierdza to fakt, że Syn Człowieczy staje przed Najwyższym i otrzymuje władzę, a wszystkie narody będą mu służyły (Dn 7,13-14). Dlatego można zakończyć stwierdzeniem, że wizja Syna Człowieczego jest najwyraźniejszym orędziem, jakie występuje w Starym Testamencie, na temat Wcielenia. Jest to punkt szczytowy starotestamentalnych oczekiwań eschatologicznych. Czy tylko Księga Daniela jest dziełem apokaliptycznym? Lista pozabiblijnych ksiąg apokaliptycznych jest bardzo długa, mimo iż wiele z nich zaginęło i dzisiaj znamy je jedynie z nazwy. Ponadto wiele z tych pism nie zachowało się w formie pierwotnej. Oto pisma w całości lub częściowo apokaliptyczne: Etiopska Księga Henocha, Księga Jubileuszy, Przepowiednie Sybilli, Testamenty Dwunastu Patriarchów, Wniebowzięcie Mojżesza, Wniebowzięcie Izajasza, Życie Adama i Ewy, Apokalipsa Abrahama, Tajemna Księga Henocha (Henoch II), IV Księga Ezdrasza, Syryjska Apokalipsa Barucha (Baruch II), Testament Hioba, Apokalipsa Eliasza i Sofoniasza, Testament Abrahama. Ponadto trzeba jeszcze wspomnieć Wojnę Synów Światłości z Synami Ciemności znalezioną w Qumran i kilka innych fragmentów ksiąg znalezionych w tym samym miejscu (np. Księga Tajemnic). Księgi apokaliptyczne powstawały anonimowo. Bardzo często ich autorzy, chcąc podkreślić ich wagę, przypisują je jakiejś znanej i wielkiej postaci z przeszłości (tzw. pseudonimia), np. patriarchom czy prorokom (Abrahamowi, Mojżeszowi, Izajaszowi), którzy – ich zdaniem – byli godni otrzymać Boże objawienie. Apokaliptyczna Księga Daniela weszła do kanonu pism świętych i natchnionych, ponieważ zrodziła się w środowisku Żydów ortodoksyjnych (tzw. chasidim). Według autora Pierwszej Księgi Machabejskiej ludzi ci byli przywiązani do Prawa Mojżeszowego (1 Mch 2,42). Byli także nastawieni wojowniczo w obronie wartości religijnych. Natomiast późniejsza literatura apokaliptyczna nie miała już tej szansy co Księga Daniela. Bardzo często pochodziła bowiem ze od wspólnot oderwanych od oficjalnego judaizmu. Nic więc dziwnego, że rabinizm nigdy nie uznał wielu żydowskich pism apokaliptycznych. Peryferyjne Kościoły chrześcijańskie starożytnego Bliskiego Wschodu zachowały natomiast tę apokaliptyczną literaturę żydowską. Bardzo często są to jednak przekłady na języki: etiopski, syryjski, koptyjski. Wspomniane Kościoły wschodnie przekazały te pisma bardzo często bez zmian, gdyż nie sprzeciwiały się one nauce chrześcijańskiej, ale niekiedy wprowadzono retusze (glosy) i to zwykle o charakterze chrystologicznym. W ciągu ostatnich lat dzieła te przypisywano bądź faryzeuszom, bądź zelotom, bądź też esseńczykom. Po odkryciach nad Morzem Martwym trzecia hipoteza zdobyła wiele mocnych argumentów. Wielu uczonych uważa, że esseńska wspólnota z Qumran miała charakter apokaliptyczny i dlatego wywarła silny wpływ na wspomniane pisma. Jej członkowie byli bowiem przekonani, że żyją w czasach ostatecznych. W tym kręgu zrodziło się wiele pism o charakterze bardziej lub mniej apokaliptycznym, np. Wojna Synów Światłości z Synami Ciemności. Inne natomiast księgi apokaliptyczne, znalezione w grotach, znane były od dawna i to w różnych wersjach, np. Księga Henocha. Uznano jednak, iż są one pochodzenia esseńskiego. Co jest charakterystyczne dla tych ksiąg apokaliptycznych? Ich autorzy podkreślają mocno jedność historii, znaczenie objawienia, sprawę stworzenia oraz upadku Adama i aniołów, pochodzenie zła w świecie, rola potęg anielskich, konflikt między światłem a ciemnością, dobrem i złem, Bogiem i szatanem; objawienie transcendencji Syna Człowieczego (Jego równość Przedwiecznemu), rozwinięcie wiary w życie pozagrobowe, temat piekła, gehenny, raju i nieba, uwypuklenie zmartwychwstania jednostkowego, sądu, szczęścia wiecznego. Jaka jest różnica między biblijną a pozabiblijną literaturą apokaliptyczną? Jedną z różnic jest umiarkowanie w posługiwaniu się językiem obrazowym. W biblijnej literaturze apokaliptycznej autorzy piszą często o tym, że objawienie dokonuje się za pośrednictwem snów, wizji, pouczeń anielskich, głosu z nieba, ale rzadko występują takie środki objawienia, jak podróże niebieskie czy odczytywanie ksiąg pochodzących z nieba. Autorzy biblijnych ksiąg apokaliptycznych niezwykle wstrzemięźliwie posługują się fantazją. Ich opis przyszłego świata jest bardzo oszczędny. Ogólnie, nie podając szczegółów, wspominają o przestrzeniach niebieskich, tronie Boga, miejscu pobytu dusz, piekle. Inną różnicą, która zasługuje na podkreślenie, jest obecność w biblijnej literaturze apokaliptycznej zachęt moralnych, umotywowanych eschatologicznie. Dlaczego pisano takie księgi? Autorzy ksiąg apokaliptycznych byli przekonani, że obecny świat dostał się pod panowanie Szatana i dlatego ludzie nie mogą go naprawić. Nadzieję pokładają w nowym świecie, który zostanie stworzony przez Boga. Dlatego celem biblijnej literatury apokaliptycznej jest ukazanie działania Bożej Opatrzności w dziejach. W ten sposób autorzy tych ksiąg starają się wzbudzić u czytelników nadzieję. Ich dzieła zrodziły się w czasach przełomowych (II w. przed Chr. – II w. po Chr.). Są więc dziełami epoki kryzysu. Jest to zatem zasadniczo literatura uciśnionego narodu, który nie pokłada już ufności w ludzkiej sile. Naród izraelski prowadził walkę o charakterze duchowym; brał udział w walce dwóch mocy duchowych: z jednej strony działa siła dobra, a z drugiej siła zła. W tej sytuacji uciśnieni Żydzi kierowali wzrok ponad i poza historię i oczekiwali cudownej interwencji Boga, który przywróci sprawiedliwość i ocali uciśniony naród. Biblijne księgi apokaliptyczne były więc środkiem, przy pomocy którego w ciągu wieków wyrażała się nadzieja narodu. Np. Według autora Księgi Daniela historia zawiera wiele krzepiących pouczeń. Dlatego zaprasza on czytelników do spojrzenia w przeszłość. Kreśli przed ich oczyma obrazy ilustrujące losy kolejnych mocarstw: każde z nich kiedyś powstało, zdominowało dziejową widownię i przeminęło, nie pozostawiając po sobie śladu. Czytelnik bez trudności zauważa, że w centrum uwagi jest lud Boży. Uświadamia sobie, że lud ten wielokrotnie bywał w rękach jakiegoś wielkiego mocarstwa i niejednokrotnie znajdował się na krawędzi zagłady. Wtedy jednak zawsze interweniował Bóg. Wielkie mocarstwo znikało, a Izrael wciąż trwał. Przypomnienie tych faktów dawało solidne podstawy nadziei w czasie kolejnego kryzysu. Ponadto czytelnicy Księgi Daniela wierzyli, że interwencja Boga – założenie Jego królestwa, nastąpi podczas jakiegoś kryzysu. Mogli się więc spodziewać, że stanie się to po zakończeniu aktualnego prześladowania. Ufne przeświadczenie, że historia zmierza do celu wyznaczonego przez Boga, rozpalało w wierzących Izraelitach nieugiętą nadzieję, gdy wszystko wydawało się już stracone. A nadzieja zagrzewała do najwyższego wysiłku nawet wtedy, gdy opór zdawał się być już skazany tylko na niepowodzenie. Dlatego autor Księgi Daniela tak mocno zachęca czytelników, aby „wytrwali i działali” (Dn 11,32). Jak w tym kontekście usytuowana jest Apokalipsa św. Jana? Pierwotny Kościół przejął apokaliptyczny gatunek literacki. Widoczne to jest w Objawieniu św. Jana. Apokaliptyka żydowska skupiała się na dziejach Izraela na tle historii całego świata. Natomiast perspektywa Apokalipsy św. Jana jest zgoła inna. Cechuje ją uniwersalizm. Chodzi już nie o jeden naród, ale o Kościół, który z natury jest ponadczasowy. Apokalipsy są przede wszystkim wołaniem o wiarę. Człowiek zanurzony w dramatyczne wydarzenia może się zniechęcić. Zło wydaje się wszędzie odnosić zwycięstwo. Nadzieja ludu Bożego poddawana jest próbie. Bóg jednak wyznaczył już zwycięzcę. Jest nim w Księdze Daniela maleńki tajemniczy kamień, który uderzając w potężny posąg, rozbił go. Apokalipsy są księgami, które nawiązują do historii wszechświata i ludzkości oraz wiążą ją w całość, ukazując w niej zbawcze działanie Boga Stwórcy. W Nowym Testamencie dojdzie jeden bardzo istotny szczegół, a mianowicie wiara w Jezusa Chrystusa, który przez swoją śmierć i zmartwychwstanie wypełnia historię zbawienia. Np. w Apokalipsie św. Jana – w przeciwieństwie do apokaliptyki żydowskiej – świat nie pozostaje pod panowaniem Szatana. Panem historii jest Jezus Chrystus. Nic więc dziwnego, że w tej księdze biblijnej wszystko odnosi do Boga, Jezusa Chrystusa. Dlatego zaczyna się ona od słów: „Objawienie Jezusa Chrystusa” (Ap 1,1). Jest to objawienie tego, „co musi stać się niebawem”. Czasy ostateczne zostały objawione w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Dlatego jest On przedstawiany jako „zabity Baranek”, a jednocześnie jako zwycięzca (Ap 5,6). Z tego samego względu w innym miejscu nazywany jest „Pierwszym i Ostatnim” (Ap 1,17; 2,8; 22,13). On jest prawdą i światłem, które rozświetla ciemności. Historia w całej rozciągłości jest polem walki tego, co św. Paweł nazywa „Tronami, Panowaniami, Zwierzchnościami, Władzami” (Kol 1,16). Z nimi walczy człowiek (Ef 6,12). Nad nimi zatriumfował Chrystus i podobnie zatriumfuje ludzkość (Kol 2,15). Ustanowił Kościół, który ma toczyć walkę nie we własnym imieniu, ale powinien pozwolić prowadzić ją Barankowi, aż do zatriumfowania królestwa Bożego. Chrystus jest Ostatnim (Ap 1,17). W Nim „czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże" (Mk 1,15; por. także Ga 4,4). Zwycięzcą jest Baranek, którego poprowadzono na zabicie, ale który stał się silniejszy od najpotężniejszych zwierząt. Jego śmierć i zmartwychwstanie są znakiem końca obecnego świata. Jego dzieło ciągle aktualizuje się w historii, tj. ciągle ma miejsce objawianie się Boga w Chrystusie. Chrześcijanie, podobnie jak Chrystus, cierpią na świecie, ale ten świat przeminie. Nadchodzi „dzień Pana”. Będzie to powtórne przyjście Chrystusa na ziemię, czyli paruzja. Będzie to początek ostatecznego zwycięstwa. Kościół dozna wyniesienia i nastanie nowy świat, w którym nie będzie już łez, śmierci, żałoby, krzyku i trudu (Ap 21,4). Ten chwalebny finał Kościoła już dzisiaj jest zapowiedziany faktem zmartwychwstania i uwielbienia Chrystusa. Zapowiedź nadejścia królestwa Bożego w Chrystusie wzywa do wiary, która pozwala „przewidzieć” przyszłe wydarzenia. Pozwala spokojnie spojrzeć na dramatyczne nawet wypadki w świetle zwycięstwa Chrystusa. „Tym właśnie zwycięstwem, które zwyciężyło świat, jest nasza wiara” (1 J 5,4). Ona pozwala wierzącym żyć w świecie; wzywa ich i uzdalnia do „badania duchów” (1 J 4,1; 1 Kor 12,10), tj. do ujawnienia swej mądrości. Apokaliptyka kwitła w okresie przesileń i miała na celu pocieszenie i podniesienie na duchu ludzi, dotkniętych nieszczęściem i niedolą, miała napełnić ich ufnością wobec Boga, który kieruje ludzkim przeznaczeniem i jest Panem historii. Te stwierdzenia są poparte myślą o życiu przyszłym, choć w apokalipsach judaistycznych nadzieja ta przybiera bardzo różnorodną formę. Niektórzy autorzy myślą o zmartwychwstaniu dobrych do życia ziemskiego, inni natomiast wyobrażają sobie pełne błogości życie pozagrobowe. Wszyscy twierdzą zgodnie, że triumf Bożej woli jest sprawą najważniejszą. Jedynie bowiem w świecie, w którym pełni się całkowicie wolę Bożą, można osiągnąć pełnię szczęścia. Cechą charakterystyczną dzieł apokaliptycznych – rozmaicie wyrażoną – jest uznanie, że złoty wiek nie nastanie sam z siebie, nie będzie też zaprowadzony przez ludzi, lecz będzie darem Boga. Ludzie mogą pełnić swą rolę i służyć celowi Bożemu jedynie przez posłuszeństwo wobec Jego woli, chociaż wierność ta może powodować ból i cierpienie. Dlatego obok pocieszania, które jest tak charakterystyczne dla całej literatury apokaliptycznej, w Objawieniu św. Jana występują groźne napomnienia, zwłaszcza w listach do siedmiu Kościołów. Autorzy literatury apokaliptycznej posługują się różnymi środkami, nazywanymi niekiedy „kliszami”, aby słowo Boże poruszyło ludzkie serca. Posługują się językiem wizji i symboli, wywodzących się ze świata zwierząt, astrologii i liczb. Dzięki temu z ksiąg apokaliptycznych przebija patos, ale z tego powodu ich treść jest bardzo tajemnicza a czasem niezrozumiała. W takim kontekście należy czytać Apokalipsę św. Jana, która również posługuje się tajemniczym językiem symboli i wizji. Nie służy zaspokojeniu ciekawości czytelników, ale wzywa do dźwigania się z upadków i złożenia nadziei w Bogu. Nic bowiem nie jest jeszcze przesądzone. Światem nie rządzi ślepy determinizm, przymus i konieczność, ale Boża Opatrzność, która nie pozbawia wolności ani człowieka, ani nawet Szatana. Kiedyś jednak człowiek zapłaci za wolność źle wykorzystaną. Jeśli skierował ją przeciw Bogu, Chrystusowi i Kościołowi, spotka go kara. Jeśli zaś żałował, nawrócił się i pełnił dobre czyny, będzie przyjęty do nowego świata. Jeśli nie slyszysz radia spróbuj inny strumień lub zewnętrzny player pytanie: „Co to jest objawienie, ogólne i szczególne objawienie?”odpowiedź: objawienie, objawienie ogólne i szczególne to dwie drogi, którymi Bóg wybrał się objawić ludzkości. Ogólne objawienie odnosi się do wspólnych prawd, które mogą być znane od Boga poprzez naturę. Szczególne objawienie odnosi się do bardziej szczegółowych prawd, które mogą być znane Bogu poprzez nadprzyrodzone. jeśli chodzi o ogólne objawienie, Psalm 19: 1-4 stwierdza: „niebiosa opowiadają chwałę Bożą, a firmament ogłasza dzieło jego rąk. Pewnego dnia zdradza słowo innego dnia, a noc innej nocy ogłasza mądrość. Ani języka, ani słów, ani jego głosu nie słychać. Po całej ziemi szedł jego głos i aż do końca świata jego słowa „” zgodnie z tym pismem istnienie i moc Boga można wyraźnie zobaczyć, obserwując Wszechświat. Porządek, złożoność i cud stworzenia mówią o istnieniu potężnego i chwalebnego Stwórcy. ogólne objawienie jest również nauczane w liście do Rzymian 1: 20, „ponieważ jego niewidzialne rzeczy, jego wieczna moc i Bóstwo, stają się wyraźnie widoczne od stworzenia świata, są rozumiane przez rzeczy doskonałe, tak że nie mają usprawiedliwienia”. Podobnie Jak Psalm 19: 1, Rzymian 1:20 uczy, że wieczna moc i boska natura Boga są „wyraźnie widoczne” i „rozumiane” przez rzeczy doskonałe i że nie ma usprawiedliwienia dla zaprzeczenia tym faktom. Mając na uwadze te pisma, być może definicja wspólnego objawienia brzmiałaby: „objawienie Boga wszystkim ludziom, przez cały czas i wszędzie, które pokazuje, że Bóg istnieje i że jest inteligentny, potężny i transcendentny”. szczególnym objawieniem jest to, jak Bóg postanowił objawić się cudownymi środkami. Szczególne objawienie obejmuje wygląd boga, marzenia, wizje, pisemne Słowo Boże i, co ważniejsze, Jezusa Chrystusa. Biblia rejestruje Boga pojawiającego się w formie fizycznej wiele razy (Rdz 3:8; 18:1; WJ 3:1-4; 34:5-7), a Biblia rejestruje Boga przemawiającego do swojego ludu we śnie (Rdz 28:12; 37:5; 1 Król 3:5; Daniel, Rozdział 2) i wizje (Rdz 15:1; Ezechiel 8:3-4; Daniel, Rozdział 7; 2 Koryntian 12: 1-7). najważniejsze w Objawieniu Boga jest jego słowo, Biblia, która jest również rodzajem specjalnego objawienia. Bóg w cudowny sposób skierował autorów pism świętych, aby poprawnie napisali swoje przesłanie do ludzkości, jednocześnie wykorzystując style i osobowości autorów ludzkich. Słowo Boże jest żywe i skuteczne (Hebrajczyków 4:14). Słowo Boże jest inspirujące, użyteczne i wystarczające (2 Tymoteusza 3: 16-17). Bóg ustalił, że prawda o sobie jest zapisana na piśmie, ponieważ rozumiał niedokładność i niewiarygodność tradycji ustnej. Rozumiał także, że sny i wizje ludzi mogą być źle interpretowane. Bóg postanowił ujawnić wszystko, co ludzkość musiała o nim wiedzieć w Biblii, czego oczekuje i co dla nas zrobił. ostatnia formą szczególnego objawienia jest osoba Jezusa Chrystusa. Bóg stał się człowiekiem (Jana 1: 1,14). Żydom 1:1-3 najlepiej podsumowuje: „Bóg, wiele razy i wiele razy mówił ojcom o prorokach, w tych ostatnich dniach rozmawiał z nami o synu … który, będąc blaskiem Jego chwały i samym obrazem jego substancji””, Bóg stał się człowiekiem w osobie Jezusa Chrystusa, aby utożsamić się z nami, dać nam przykład, nauczyć nas, otworzyć się na nas i, co najważniejsze, zapewnić nam zbawienie, poniżając się w śmierci na krzyżu (Filipian 2:6-8). Jezus Chrystus jest ostatnim „specjalnym objawieniem” Boga. English powrót do strony głównej języka hiszpańskiego co to jest ogólne ujawnienie i specjalne ujawnienie? Liczba wyświetleń: 956„Kosmiczne ujawnienie” („Cosmic Disclosure”) to seria programów Davida Wilcocka. Nie wiemy, czy przedstawione informacje są prawdziwe, gdyż nie sposób ich zweryfikować, dlatego przedstawiamy je w celach poglądowych, aby każdy czytelnik „Wolnych Mediów” mógł wyrobić sobie własną opinię. Jeśli uważasz, że to bzdury wyssane z palca – potraktuj jak opowiadanie CZĘŚCIOWEGO UJAWNIENIA– Witam w programie „Kosmiczne Ujawnienie”. Jestem prowadzącym, nazywam się David Wilcock i goszczę tutaj Coreya Goode’a. W tym odcinku od razu przejdziemy do sedna sprawy. Mam tutaj na myśli życie jakie nastąpi po Ujawnieniu. Corey Goode opowie nam coś więcej na ten temat, witaj w programie.– Witam, dziękuję.– Poświęciliśmy bardzo dużo czasu na omawianie pewnych aspektów twoich zeznań, które będą bardzo trudne do przełknięcia dla niektórych ludzi, biorąc pod uwagę ich niezwykłą naturę, ogromną ilość oraz natężenie nowych informacji. Czy widzisz pozytywną przyszłość wyłaniającą się z tego wszystkiego co omawiamy tutaj w tym programie? Myślę, że od tego powinniśmy zacząć.– Bez względu na to czy nasza przyszłość jest pozytywna czy nie, gra się nadal toczy. Wszystko to w pełni zależy od nas. Uważam jednak, że to co my robimy tutaj w tym programie oraz to co inni robią gdzie indziej definitywnie przybliża nas do Ujawnienia w taki czy inny sposób.– Wspomniałeś poprzednio, że rezultat tego wszystkiego może wcale nie być zadowalający, a to czy tak będzie zależy od nas samych. Czy mógłbyś podać nam trochę więcej szczegółów na ten temat? Stwierdzenie to jest nieco prowokacyjne.– Ludzie, którzy przeglądają moje doniesienia słyszeli gdy Raw-Tear-Eir powiedział mi o optymalnej linii czasowej, którą wszyscy pragniemy osiągnąć. Będąc istotami ludzkimi to nasza współtwórcza świadomość prowadzi nas w tym kierunku. Jeśli nie wejdziemy na tę ścieżkę jako całe społeczeństwo i nie pomożemy podnieść wibracji oraz świadomości innych to niekoniecznie się na niej znajdziemy.– Zanim przejdziemy do sedna to powiedz nam jak mogą wyglądać wydarzenia prowadzące nas do tej linii czasowej? Czy mówimy tutaj o jakichś katastroficznych zdarzeniach w naszej rzeczywistości?– Wszystko to są spekulacje. Nie wiemy jak to nastąpi. Istnieje zbyt wiele różnych rzeczywistości, które mogłyby się tutaj zamanifestować. My jako grupa świadomych istot nie zadecydowaliśmy jeszcze, którą ścieżką pragniemy podążać i obecnie znajdujemy się w samym środku procesu prowadzącego do podjęcia tej decyzji.– Powiedzmy, że świadomość (społeczna) zaczyna dokonywać lepszych wyborów. Jakie byłyby kroki po których moglibyśmy przewidzieć, że zbliżamy się do Ujawnienia? Co ludzie zaczną dostrzegać, aby móc powiedzieć: „Corey o tym mówił i oto jest!”.– No cóż, definitywnie zaczniemy zauważać coraz więcej doniesień, zdjęć oraz filmów pokazujących pojazdy latające w kształcie delta (∆) oraz te owalne. Klika planuje wprowadzenie w życie Ujawnienia Częściowego tak, aby przekazać nam informacje o programie, który prowadzą na niskiej orbicie ziemskiej. Pokażą nam parę satelitów i jakieś trójkątne statki startujące z centrów kontroli należących do Amerykańskich Sił Powietrznych.– Chwileczkę. Nigdy wcześniej nie wspomniałeś na antenie tego programu na temat pojazdów latających w kształcie trójkąta. Co chcesz przez to powiedzieć?– Te trójkątne pojazdy latające znane są ludziom jako TR-3B.– Wspomniałeś dwie satelity?– Tak.– Porozmawiajmy na ten temat przez chwilkę. To ta część Programu Kosmicznego nazywana jest niższym szczeblem TPK?– Zgadza się. Technologia tych satelitów wskazuje na to, że są one stacjami (kosmicznymi). Moje ostatnie informacje mówiły o tym, że było ich dwie i serwisowano je codziennie przy użyciu tych trójkątnych statków kosmicznych.– Oczywiście były one zamaskowane lub w inny sposób ukrywane.– Niekoniecznie. Na ich korzyść gra perspektywa, z której są obserwowane. Jeśli podróżują na wysokości 30 tys. km i poruszają się bardzo szybko to nikt nie będzie w stanie rozpoznać czym one są.– Jest to niemalże jak jeden piksel w siatkówce oka człowieka.– Zgadza się. Znajdujemy się więc na skraju ujawnienia tych programów przez Amerykańską Agencję Wywiadu Wojskowego (DIA) oraz Amerykańską Wewnętrzną Agencję Wywiadowczą (NSA) a technologia tam będzie wybiegała około 50 lat w przyszłość w porównaniu z tym czym obecnie dysponujemy. Jest ona tylko nieznacznie bardziej zaawansowana niż to w co wyposażona jest Międzynarodowa Stacja Kosmiczna (ISS).– O czym tutaj mówimy? Powiedziałeś o satelitach i ludzie będą myśleli o ogromnej puszce z jakimiś panelami słonecznymi po bokach. Wygląda na to, że nie o tym tutaj mówisz.– Nie, nie. Posiadają oni załogowe satelity, w których ludzie zmieniają się. Na niektórych z nich przebywa ciągle około 2-3 osoby lecz są również i inne, znacznie większe okrągłe stacje kosmiczne.– Okrągłe?– Tak. Są one jednak częścią tego co nazywamy Niższym Szczeblem Programu Wywiadu Wojskowego.– Jaki będzie następny krok? Powiedzmy, że masz rację i następuje ogłoszenie o istnieniu stacji kosmicznych większych i bardziej zaawansowanych niż Międzynarodowa Stacja Kosmiczna; równocześnie ogłasza się również istnienie latających pojazdów w kształcie trójkąta. Dokąd nas to doprowadzi?– To doprowadzi nas odrobinę bliżej do linii czasowej Częściowego Ujawnienia.– Dobrze.– Jest to coś nad czym te wszystkie grupy pracują. Pragną oni Częściowego Ujawnienia, które będzie obejmowało ujawnienie tego typu informacji. Na początku nie będą przekazywane żadne wiadomości na temat życia pozaziemskiego, dopiero później w niewielkich kawałkach. Pamiętamy około 1980 roku gdy po raz pierwszy świat usłyszał o niewidzialnym dla radarów bombowcu?– Zgadza się.– Każdy wtedy się zachwycał: „Ale to jest super”. Następnie ta informacja bardzo szybko stała się przestarzała.– Zgadza się.– Oczekuje się, że tak samo rozegra się to z wiadomościami na temat Tajnych Programów Kosmicznych Niższego Szczebla.– Czy masz wiadomości na temat kolejnych porcji informacji jakie mogą być uwalniane po tym jak przyswoimy sobie pomysł odnośnie istnienia tych okrągłych stacji kosmicznych oraz trójkątnych pojazdów latających odwiedzających je regularnie?– Naprawdę nie mam pojęcia. Wiem, że negocjuje się tam bardzo wiele różnych scenariuszy. Wiem, że tak naprawdę Sojusz Ziemski oraz Syndykaty (Tajnego Rządu Ziemskiego) doszły do porozumienia na temat tego, że ludzkość nie jest gotowa na przyjęcie Pełnego Ujawnienia. (Uważają, że) zapanowałby wtedy chaos i mają w tym rację. Bałagan po tym na pewno nastąpi. Wydarzenie Pełnego Ujawnienia nie będzie chwilą gdzie podekscytowani ludzie chwycą się za ręce i zaczną śpiewać „Kumbaja”. Będzie to zdarzenie bardzo burzliwe i pełne nerwów. Będzie to proces, przez który będziemy musieli przejść.– Jeśli dojdzie do zrzutu danych, o którym wspomniałeś wcześniej, że prowadzone są przygotowania to czy obejmie on Pełne Ujawnienie?– Tak, oczywiście. Zrzut danych będzie zawierał w sobie kompletne informacje. Ze względu na istnienie wyłącznika awaryjnego Internetu, który wiąże się z wyłączeniem sieci energetycznych zadecydowano, że nie odbędzie się to w jednym ruchu. Planuje się wstrzymanie dostaw elektryczności do czasu aż informacje te zostaną usunięte z sieci. Ponoć ma to przybrać formę stopniowego napływu danych a najbardziej prawdopodobne, że informacje te będą uwalniane na zasadzie „wet za wet” – Sojusz ujawnia pewne informacje na temat Kliki a zarazem też o sobie. Będzie się tam jednakże wyszukiwało najbardziej negatywnych informacji na temat grup Kliki. Wtedy Klika powie: „Chwileczkę, nie tylko my zabrudziliśmy sobie ręce. Zobaczcie co ten tzw. Sojusz robił przez cały ten czas”.– Czyli z tego co mówisz to w świecie po ujawnieniu najprawdopodobniej dojdzie do zrozumienia na poziomie globalnym faktu, że całą polityką światową zajmował się pewien zorganizowany kult. Czy myślisz, że jest to ta karta, która zostanie rzucona na stół podczas Częściowego Ujawnienia?– Nie.– Nie?– Nie, jeśli prawdziwe są informacje, które opisują ten proces. Wszystkie najgorsze rzeczy mają pozostawać w ukryciu; wszystkie zbrodnie przeciwko ludzkości oraz wszystko to czego dopuszczono się na Ziemi przeciwko ludziom. To właśnie te rzeczy nie ujrzą światła dziennego przez jakiś czas.– Jak sądzisz jak zmieni się nasz świat gdy dojdzie do otwartego zaangażowania Istot Pozaziemskich w to wszystko? Mam tutaj na myśli np. Ambasadora Micca, wspomnianego przez nas we wcześniejszych odcinkach. Opisywał on to co się stało z jego planetą. Wiem, że spotykałeś się jeszcze z nim od czasu przekazania ci ostatnich aktualizacji. Czy mógłbyś podać nam trochę więcej szczegółów na temat pełnej perspektywy procesu ujawnienia a nie tylko przekazywać nam okruchy informacji? Czyli w momencie gdy naprawdę przebrniemy przez te koszmarne, przełomowe doświadczenie i otrzymamy pełną wiedzę to co się wtedy będzie działo?– Uważam, że (przebrnięcie przez to) zajmie nam co najmniej dwa pokolenia. Chcę tutaj powiedzieć, że jesteśmy bardzo mocno zaprogramowani w naszych przeróżnych systemach wierzeń, w sposobie życia oraz w czczeniu (różnych istot). Bardzo trudno będzie nam po ukazaniu się istot, które postrzegane są przez nas jako bardziej rozwinięte duchowo czy technologicznie, abyśmy bez skrupułów i w oparciu o te przekonania nie oddali im naszej niezależności i nie zaczęli ich ubóstwiać.– Zgadza się.– Jest to coś co będziemy musieli w nas pokonać i zajmie nam to jakiś czas.– Albo będziemy chcieli je zniszczyć.– Albo taka opcja. Ambasador Micca powiedział, że nikt nie oczekuje od nas, abyśmy przyjmowali jakiekolwiek Istoty Pozaziemskie z otwartymi ramionami. Oczekuje się, że na początku będziemy bardzo podejrzliwi odnośnie wszystkich Istot nie pochodzących z Ziemi.– Przypomnijmy to jeszcze raz: Niebiescy Awianie powiedzieli ci pewnego razu, że Sojusz nie będzie niszczył żadnych placówek znajdujących się w naszym Układzie Słonecznym, które należą obecnie do Międzyplanetarnego Konglomeratu Przemysłowego gdyż zostaną one przekazane ludzkości.– Zgadza się. Cała ta infrastruktura zostanie przekazana ludzkości w chwili gdy przejdziemy przez ten proces. W tedy z dnia na dzień przeistoczymy się w cywilizację przedstawioną w filmie „Star Trek”; ta infrastruktura już tam istnieje.– Czy istnieją jakieś standardowe procedury dotyczące doświadczeń ludzi, którzy są wprowadzani do TPK i wystawiani po raz pierwszy na kontakt z Istotami Pozaziemskimi? Czy istnieje jakaś lista przewidywanych reakcji ludzkich towarzyszących temu procesowi?– Niektórych ludzi po prostu wrzuca się w sytuację, która obejmuje obecność Istot Pozaziemskich lecz zazwyczaj najpierw aklimatyzuje się ich do tego. Mówi się: „Tak, oni istnieją”. Następnie pokazuje się zdjęcia, filmy i dostarcza więcej informacji do poczytania na ich temat. Kolejnym krokiem jest oglądanie takiej istoty z daleka a następnie z bliższej odległości. Człowiek, który chce być czynnym członkiem TPK musi się do tego przystosować. Jeśli nie przejdziesz przez ten proces to po prostu będziesz leżał na podłodze i ssał kciuk przez pewien czas, jeśli nie przyzwyczaisz się do ich widoku.– To znaczy jeśli nagle wrzuci się człowieka w taką sytuację?– Zgadza się.– Czy są ludzie, którzy doznali załamania psychicznego po tym jak postawiono ich w takiej sytuacji bez przygotowania?– Oczywiście, że tak. Jest to dość powszechne zjawisko u ludzi szczególnie gdy dochodzi do spotkania z tymi istotami o naprawdę odstraszającym wyglądzie.– Czy podczas takich spotkań doświadcza się tam nieznanych nam zapachów?– Bardzo silnych zapachów. Szczególnie przy spotkaniu z Reptylianami. Oni są po prostu strasznie, odrażający. Wydzielają zapach piżma zmieszanego z uryną co jest obrzydliwe. Chcę tutaj powiedzieć, że nasze zmysły: oczy, węch i uszy oraz mózg będą musiały stawić czoła tym wszystkim informacjom, które od nich odbierzemy.– Pamiętam jak Pete Peterson opowiadał mi o tym, że dochodzi tam do pewnego niekontrolowanego odruchu wymiotnego, który należy pokonać gdy dochodzi do spotkania z inteligentnymi istotami o nieznanym nam wyglądzie.– Nawet jeśli dochodzi do spotkania z przyjaznymi istotami to i tak przez pewien czas zanim się do nich nie przyzwyczaisz będziesz doznawał uczucia mdłości w żołądku. Coś wtedy nie zgadza się z naszą percepcją. Wiesz o co mi chodzi: rzekomo oni nie powinni istnieć a tu proszę, są tutaj i współpracujesz z nimi. Trochę to zajmuje, aby dostosować się do ich obecności.– Podczas nagrywania odcinka w programie „Otwarte Umysły” (Open Minds) z Reginą Meredith powiedziałeś coś bardzo ciekawego czego nigdy jeszcze nie słyszałem od ciebie na temat systemu finansowego. Stwierdziłeś wtedy, że każda planeta, która posiada jakąś formę pieniędzy … czym jest?– Jest planetą pozostającą pod kontrolą.– Cha, cha, cha.– Dokładnie tak, jest to planeta-więzienie. Planety na których panuje prawdziwa wolność całkowicie odeszły do Babilońskiego Magicznego Sytemu Pieniężnego gdyż jest on tylko po to, aby kontrolować. Jeśli nie posiadasz potrzeby kontrolowania to system ten jest bezużyteczny.– Czy można powiedzieć, że ludzie, którzy obecnie w większości czerpią korzyści z systemu finansowego wykazaliby ogromny opór dla pomysłu, w którym ludzie postrzegani przez nich jako niższa kasta oraz gorsi od nich nagle otrzymaliby taką samą władzę oraz możliwości jak i oni?– Wierzę w to, że zanim to nastąpi przejdziemy przez pewne zmiany ekonomiczne, które wprowadzą nowy system finansowy będący pod kontrolą Wschodu. Dojdzie wtedy do jubileuszu, podczas którego dojdzie do anulowania wszystkich długów. W zależności od indywidualnych szkód poniesionych przez system finansowy ludzie dostaną wtedy pewną kwotę pieniędzy. Wiele ludzi będzie zadowolonych z tego, że będzie można rozluźnić się będąc milionerem lub miliarderem. Wydarzenie to może ich wynieść na wyżyny, na którym znajdą się na tym samym poziomie co inni.– Łał! Myślę, że chcesz tutaj powiedzieć, że darowanie wszystkich długów jest częścią tego planu – czy to prawda?– Dokładnie tak. Jest to częścią negocjacji od samego początku i słyszymy na ten temat od lat. Wiesz o co mi chodzi, ludzie mówią: „W następnym miesiącu system finansowy ma upaść i nowy zajmie jego miejsce”. Nie zliczę od ilu lat już się o tym mówi. Negocjuje się to od samego początku.– W jaki sposób obliczane będą osobiste szkody wyrządzone ludziom przez Klikę? Nie jestem pewien czy to rozumiem.– No cóż, jeśli mieszkasz w państwie, które cierpiało więcej niż inne to dostaniesz większą kwotę, aby wynieść cię na ten sam poziom co wszyscy.– Aha.– Jedną z rzeczy jaką omawia się tam i która ma być częścią Częściowego Ujawnienia i zmiany systemu finansowego jest standard ekonomiczny na podstawie którego wszystkie państwa będą oszacowane dokładnie tak samo. Te negocjacje ciągle są w toku gdyż większość członków pragnie, aby szacowanie wartości państwa odbywało się na podstawie PKB (Produkt Krajowy Brutto).– Dobrze. Słyszałem, że zmiany finansowe mają się odbyć na podstawie czegoś co nazywane jest Nadzwyczajnym Ustępem Prawnym (Special Drawing Rights) gdzie wszystkie waluty zostaną wrzucone do jednego koszyka. Cały ten kosz ma reprezentować aktywa posiadane przez dane państwo co jest wagą procentową tego jaką rolę dana waluta obejmie na globalnym rynku handlowym. Czy jest to kierunek, w którym te negocjacje podążają?– Tak, definitywnie jest to tam omawiane. W zasadzie osiągnięto ogólne porozumienie i powiedziano: „Dobrze, zgadzamy się na to”. Ten proces się zaczyna. Ciągle jednak negocjuje się te wszystkie głębokie szczegóły dotyczące tego gdzie i jak (ma się to odbyć)? Wszystko to ma być rozpatrywane w trakcie tego procesu. Jeśli dadzą nam pewną dawkę informacji i zareagujemy na nie sprzecznie z ich oczekiwaniami to zmienią taktykę według, której ujawnią nam nowe wiadomości. Informacje te mają być nam dostarczone przy pomocy kontroli umysłu; taki jest ich plan.– A ty wierzysz w to, że jest to osiągnięty konsensus, który jest szeroko rozpowszechniony pośród Sojuszu?– Tak. Wiele z nich szczerze wierzy w to, że byłoby bardzo nierozsądnym doprowadzenie do Pełnego Ujawnienia gdyż ludzkość nie zniosłaby (prawdy). To jest główna przyczyna dla której niektóre frakcje Sojuszu zgadzają się tymi Syndykatami (Tajnego Rządu Ziemskiego). Szczerze wierzą oni w to, że zniszczyłoby to nasze społeczeństwo.– Jak wiele czynnika pozaziemskiego znajduje się w tych negocjacjach? Innymi słowy czy grupy Sojuszu spotykają się z pewnymi grupami przyjaznych lub negatywnych Istot Pozaziemskich i wprowadzają ich do tej dyskusji?– Nie. To co naprawdę się dzieje to te grupy Syndykatów (Tajnego Rządu Ziemskiego) odbywają spotkania z grupami pozaziemskimi.– Dobrze.– Sojusz również przeprowadza spotkania z różnymi grupami pozaziemskimi. Gdy jednak dochodzi do wspólnych rozmów to są oni naprawdę pośrednikami tych wszystkich grup kosmicznych. Głęboko w ich głowach siedzą agendy tych wszystkich grup.– Wspomniałeś możliwości anulowania wszystkich długów lecz powiedziałeś również, że nie chcą oni ujawnić jakiegokolwiek zaangażowania Kliki w praktyki okultystyczne. W jaki więc sposób dojdziemy do konkluzji, że byliśmy wykorzystywani i dostaniemy odszkodowanie z tytułu repatriacji?– W naszych obecnych czasach większość ludzi pozostaje pod tak ścisłą kontrolą umysłu, że nie chcą oni nawet słyszeć na temat „teorii spiskowych”. Jest to postrzegane jako coś co można zrealizować.– Nie widzę w jaki sposób mogliby powiedzieć nam, że Klika wykorzystywała nas oraz przekazać nam odszkodowania repatriacyjne bez poruszenia tematu okultyzmu …– No cóż, niektóre aspekty okultyzmu wyjdą na jaw.– Aha, no dobrze.– Ale tylko niektóre, nie wszystkie. Klika będzie kontrolować to co wychodzi na światło dzienne. Będzie to ładnie zaprezentowane i podzielone na małe kawałki przygotowane specjalnie dla ludzkich MOŻNA SIĘ SPODZIEWAĆ– Gdy patrzę na rzeczy, które nam tutaj przekazujesz to nieustannie dziwię jak wiele z nich zgadza się z wiadomościami przekazywanymi przez innych informatorów całkowicie w kuluarach zanim jeszcze ty pojawiłeś się na scenie. Z jakimi elementami opozycyjnymi spotykasz się obecnie, które nagle stają na twej drodze? Jakie próby są podejmowane (przeciwko tobie)?– Tak jak wspomniałem wcześniej w toku jest kampania, która ma na celu zdyskredytowanie możliwie największej liczby informatorów pochodzących z TPK tak, aby Częściowe Ujawnienie miało jak największe szanse na sukces.– Dlaczego właśnie teraz usiłuje się powalić informatorów TPK?– To co ma się wydarzyć to rewelacje dotyczące Tajnego Programu Kosmicznego, a wtedy oni powiedzą (tylko) TEGO Tajnego Programu Kosmicznego. Jest on w pełni prowadzony przez Militarny Konglomerat Przemysłowy i całkowicie kontrolowany przez NSA, DIA i Amerykańskie Siły Powietrzne.– Powiedzmy, że rzeczywiście osiągniemy Pełne Ujawnienie. Jak świat będzie wyglądał po tym wydarzeniu? Porozmawiajmy na ten temat.– Chodzi ci o czas po tym jak już uporamy się z konsekwencjami Pełnego Ujawnienia?– No tak. Zgaduję, że jest to bardzo złożona dyskusja gdyż nie chodzi tutaj o to co się stanie po nim, ale to co się stanie podczas tego procesu gdy zaczną do nas docierać te wszystkie informacje.– Dokładnie tak. Gdy dojdzie do Pełnego Ujawnienia to tak jak powiedziałem wcześniej, wywrze to wpływ na stan psychologiczny oraz emocjonalny każdego człowieka zamieszkującego naszą planetę. Będą to dość ciężkie czasy gdyż każdy posiada swój własny system wierzeń i wszystkie one zostaną natychmiastowo zakwestionowane. Gdy odkryjemy fakt, że okłamywano nas to zaczniemy się zastanawiać: „Czy teraz również jesteśmy okłamywani?”. Będziemy musieli po prostu przejść przez cały ten proces.– Powiedziałeś nam, że doniesiono ci o tym, że i ty doznasz szoku odnośnie pewnych rzeczy, które wyjdą na jaw i zaskoczą cię gdy dojdzie do Pełnego Ujawnienia.– Tak. Jeśli po tych wszystkich znanych mi faktach odnośnie czarnych operacji oraz międzygalaktycznego handlu niewolnikami jest coś co ma mnie zaskoczyć to wcale nie palę się, aby o tym usłyszeć.– Powiedzmy, że przytoczymy tutaj przykład ludzi Ambasadora Micca i jego oświadczenie odnośnie tego procesu o czym rozmawialiśmy w poprzednich odcinkach. Myślę, że jednym z pierwszych pytań, które należy sobie zadać jest: co to znaczy ostatecznie pokonać Sojusz Drako? Wydaje się, że nawet obecnie Militarny Konglomerat Przemysłowy posiada już niezbędną technologię, aby to osiągnąć. To również już omawialiśmy; mogą oni zestrzelić (ich) statki.– To nie wystarczy.– Co w takim razie jest wymagane (do pełnego sukcesu)?– To co musimy pokonać jest mechanizm kontroli, który kontroluje Sojusz Drako co w rzeczywistości jest Sztuczną Inteligencją. Gdy będziemy w stanie wymieść stąd SI i nie będzie ona mogła odnowić się by ponownie zainfekować ludzi lub inne istot to dopiero wtedy będzie to czas w którym rzeczywiście będziemy w stanie pokonać Sojusz Drako.– Otóż wygląda na to, że ludzie Ambasadora Micca dostarczą pewnym naszym ludziom potrzebnego szkolenia w celu pokonania Drako. Nie wydaje się, że obejmie ono wykorzystanie ataku Impulsem Elektromagnetycznym przeciwko SI?– Z punktu widzenia konwencjonalnej sztuki wojennej jeśli zniszczysz technologię nieprzyjaciela to i tak musisz fizycznie udać się by unieszkodliwić całą jego strukturę. Czyli, jeśli usuniemy SI to i tak będziemy mieli do czynienia z istotami, które jej służyły. To właśnie wtedy będzie najlepszy czas, aby na nich uderzyć gdyż utrata całego dowództwa spowoduje u nich ogromne zamieszanie.– Czy uważasz, że Istoty te mogą przeżyć gdy unieszkodliwi się nanoidy w ich ciałach? Czy pozostaną one w tedy w pełni funkcjonalne na poziomie biologicznym?– Wierzę, że gdy to się stanie to ciągle pozostają operacyjne…– Naprawdę?– … jako odosobniona jednostka biologiczna.– Dobrze. Jak to będzie więc wyglądało w kategoriach tego na czym skończyły się działania ludzi Ambasadora Micca? Czy kiedykolwiek przekazał ci jakieś szczegóły na temat tego w jaki sposób jego społeczeństwo unicestwiło SI i czy następnie uderzyło na Drako, tak jak o tym wspomniałeś?– Tak. SI została zniszczona przez aktywność ich słońca.– Naprawdę?– Wtedy ich wojsko, które w tamtym czasie było formacją militarną powstało przeciwko Drako i uderzyło na nich w chwili gdy znajdowali się w stanie totalnego zamieszania.– Hmm. Jak wyglądałby świat, w którym użyto by Elektromagnetycznego Impulsu i zneutralizowano by wpływ SI? Czy (nagle) zobaczylibyśmy Drako latających na naszym niebie? Wiemy przecież, że oni tutaj są, czy obecnie starają się przejąć władzę na Ziemi? Czy zobaczylibyśmy ich wtedy a nie tylko myśleli o nich ciągle pozostających w ukryciu? Czy jest to po części co ma się wydarzyć?– Tak, wtedy ich obecność zostałaby odkryta i wyeksponowana a oni zaczęliby uciekać.– Łał! Ambasador Micca posiada silne cechy fizyczne jakby po przodkach z Afryki; jest to co pokazałeś nam na grafice komputerowej, którą osobiście nadzorowałeś …– Tak, w pewnym sensie.– …a zarazem posiada też i cechy ludności Azjatyckiej. Czy jego społeczeństwo posiada bardziej homogeniczny wygląd niż my na Ziemi? Wygląda na to, że (w porównaniu do nich) wykazujemy się ogromnymi różnicami w zależności od rasowego pochodzenia.– Oni również posiadają różne rasy i różne ich grupy różnią się od siebie.– O, naprawdę?– Tak. Powiedział mi, że na jego planecie doszło do genetycznej rozbieżności i również posiadają oni tam różne rasy.– Czyli inny wgląd różnych ludzi.– Tak, zgadza się.– To ciekawe. Czyli w tym momencie rozmawiamy o Rozbłysku Słonecznym, który ma zniszczyć całą SI a jednocześnie ma on wywrzeć zbawienny wpływ na ludzką świadomość.– Tak.– W jaki sposób te dwie rzeczy pasują do siebie? Jaki będzie wpływ tego wydarzenia na zmianę świadomość ludzkiej, która zacznie się wtedy gdy rozpoczniemy wyzwalanie się spod jarzma Drako?– No cóż, jeśli nie doświadczalibyśmy tych zmian energii a tylko samego Ujawnienia to po samym Rozbłysku Słonecznym nasza świadomość zostałaby ponownie przekierowana. Pozostaje ona przytłumiona przy pomocy technologii przez te negatywne grupy od długiego już czasu. Zmiany energetyczne wraz z Rozbłyskiem Słonecznym sprawią, że będzie nam bardzo trudno zawiązać oczy. To dzięki oszustwom zdołali oni rządzić naszą planetą przez tak długi czas. Gdy nie będą mieli sposobu na okłamywanie nas to nagle odzyskamy naszą władzę dzięki poznaniu prawdy.– Powiedziałeś również, że podczas tej zmiany świadomości uzyskamy dostęp do bardzo wstrząsających rzeczy. Odbędzie się to na zasadzie: Jeśli zwymiotujesz to poczujesz się lepiej – chodzi tu o poznanie całej prawdy. Powróćmy teraz do Ambasadora Micca i do jego ludzi. Czy jego ludzie również doświadczyli czegoś takiego?– Tak, było to bardzo brutalne (doświadczenie).– Naprawdę?– Tak. Mieli oni wówczas przy boku swoich stróżów, którzy pomogli im przez to przejść. Oni nazywają ich „stróżami” lecz są to tak naprawdę istoty z pobliskich planet, które przybyły tam aby im pomóc w taki sam sposób w jaki oni chcą nam pomóc.– Naprawdę?– Tak. Uzyskali oni pomoc lecz dano im również czas potrzebny na przetworzenie tych wszystkich informacji zanim te istoty fizycznie przybyły do nich i zaczęły z nimi pracować.– Nadal jeszcze mam problem ze zrozumieniem tego. Jak to będzie wyglądało dla nas i jak dla całej planety jeśli nastąpi Rozbłysk Słoneczny i czy ludzie w procesie przystosowywania się do nowej świadomości zostaną wrzuceni w pewien niepokojący stan umysłu? Jak będzie to wyglądało w kategoriach unicestwienia SI? Gdy to nastąpi to każdy będzie pełen niepokoju i wejrzy w czarne zakamarki swojej duszy? W jaki sposób osiągniemy wtedy zwycięstwo nad Drako? Nie jestem pewien czy to do końca rozumiem.– Opisano mi to w ten sposób, że wpadną oni w stan totalnego zamieszania i zamętu. Ich hierarchia upadnie i nie będą w stanie dowiedzieć się co się dzieje gdyż ci, którzy nimi dowodzą będą również przechodzili przez takie same doświadczenia.– Czyli w kategoriach świadomości będzie to dla nich zupełnie tak, jakby cofnęli się do ery kamienia łupanego?– Wyjaśnijmy to na innym przykładzie. Wyobraźmy sobie, że następuje Rozbłysk Słoneczny i nie ma u nas żadnych (negatywnych) Istot Pozaziemskich. Wyobraźmy sobie jak straszliwy chaos zapanowałby wtedy na Ziemi. Istoty te są uzależnione od technologii w znacznie większym stopniu (niż my). Są one przez nią kontrolowane. Z tego powodu będzie to dla nich doświadczenie znacznie gorsze gdy ta technologia zostanie im zabrana.– Niektórzy ludzie oglądający ten program powiedzą: „A co z amnestią i prawem łaski?” Co jeśli są to istoty, które zostały odarte ze wszystkiego co niegdyś posiadały? Co jeśli nie lubią one tego co dotychczas robiły i nie chcą się już tym dłużej zajmować? Czy nie skorzystamy z prawa amnestii wobec tych osobników albo czy nie poddamy ich jakiejś rehabilitacji? Być może pójdą do jakiegoś więzienia gdzie zostaną poddani procesowi oczyszczania? A może ma się to odbyć na zasadzie masowej czystki?– No wiesz, sposób w jaki podejdziemy do sprawy postawi nas jako całą rasę i planetę na takiej lub innej ścieżce. Jeśli rozwiążemy to w sposób, który obejmie spalenie i zabicie wszystkich, którzy byli w to zaangażowani to … no cóż, nie można uzyskać pozytywnego efekty z negatywnego procesu. Jeśli źle zaczniemy to wtedy prawdopodobnie skończymy na kroczeniu złą drogą. Nie popieram tutaj…– Całkiem się tutaj nie zgadzam z tym, aby …– W żadnym wypadku nie popieram tutaj ułaskawienia ich lecz będziemy musieli znaleźć pewien złoty środek. Chcę tutaj powiedzieć, że nie mamy innego wyjścia. Jest to coś co będziemy musieli zrobić wspólnymi siłami jako ludzkość.– Całkowicie się tutaj z tobą zgadzam. W świetle tego co wiemy z serii „Prawo Jedności” uważam, że byłoby to ogromnym błędem gdybyśmy zaczęli zachowywać się tak, jakby każdy (z nich) był w równej mierze winny i każdego należałoby wyeliminować.– Jednakże, będzie nam bardzo trudno nie reagować w taki sposób. Gdy wszystkie te informacje wyjdą na jaw to całą naszą rasą ludzką zawładnie ogromny gniew.– Jest to jak najbardziej zrozumiałe. Treść naszej dyskusji obejmuje również i to co umieściłem w swojej książce „The Ascension Mysteries” co będzie niespodzianką dla tych, którzy twierdzą, że jesteś jedynym facetem, który przekazuje tego typu informacje. Zestawiłem tam ze sobą bardzo dużo rzeczy pochodzących od innych informatorów, którzy wszyscy mówili to samo co i ty. Istnieje bardzo dużo niewiadomych odnośnie Rozbłysku Słonecznego i poruszam tam bardzo dużo szczegółów na temat starożytnych nauk, które w pewnych przypadkach mówią – co obejmuje również i Biblię – że gdy on nastąpi to nasze ciała zmienią się w coś o znacznie wyższej energii. Będzie to dość niespójne wydarzenie gdyż ludzie w niektórych częściach Ziemi być może będą doświadczali kataklizmów, a znowu na innych płaszczyznach czasowych coś takiego wcale nie wystąpi.– Otóż, z faktów, które mi przedstawiono już kilkakrotnie wynika, że będzie to zmiana w pełni obejmująca naszą świadomość, a ponieważ posiada ona współtwórcze możliwości i ściśle współdziała ona z materią to nasze ciała zmienią się zaraz po tym wydarzeniu lub podczas niego.– Otóż przytoczę tutaj jako przykład cytat z Biblii – nie będę tutaj wspominał o innych tekstach – który mówi: „ciało z krwi i kości nie ma wstępu do Królestwa Niebieskiego”. Królestwo Niebieskie oczywiście okazuje się tutaj oznaczać przestrzeń gdy poprawnie przetłumaczymy słowa „Elohim” oraz „niebo”. Prawda? Czyli wynika z tego, że (istota) z krwi i kości nie będzie miała wstępu do tej nowej rzeczywistości, do której nastąpi ta zmiana. Istnieje również religia zaratusztriańska, która mówi o fosforytach pochodzących z tego Rozbłysku Słonecznego. Mówi ona o tym, że nikczemni zostaną pochłonięci jakby spłonęli w ogniu lecz jednocześnie nastąpi tam pewnego rodzaju przemiana. W Księdze Św. Mateusza napisane jest, że to co złe spłonie zupełnie tak jak snopki zboża w stodole. Czyli mówisz nam, że będzie to zmiana stanu świadomości. Jak sądzisz jak głębokie będą te zmiany biorąc pod uwagę cytaty z Biblii oraz inne rzeczy, do których się tutaj odnosimy? Co słyszałeś na ten temat?– Zmiany będą natychmiastowe lecz przejście do nich będzie stopniowe. Ludzie Ambasadora Micca nie zaczęli nagle lewitować i latać sobie gdy to się wydarzyło. Musieli przejść przez proces i nastąpiło to wszystko tak jak następuje ewolucja lecz odbyło się to bardzo szybko.– Interesuje mnie również to co bardzo szeroko omawiane jest w „Prawie Jedności”. Pisze tam, że istnieje odrębna, zdatna do zamieszkania Kula Ziemska egzystująca w czwartej gęstości, która jest aktywowana gdy następuje to wydarzenie i my obecnie żyjemy na tej (nowej) Ziemi. Wtedy Kula Ziemska z trzeciej gęstości staje się niezdatna do zamieszkania dla ludzi. Wygląda na to, że mamy tutaj do czynienia z bardzo poważnym rozdzieleniem podczas, którego jeden poziom Ziemi doświadcza katastrof a inny jest aktywowany i można na nim żyć. Jest on tak jakby hologramem tej pierwszej Ziemi lecz posiada wyższe wibracje.– Może tak być. Wiem, że w przypadku ludzi Micca rzeczy nie rozwijały się dokładnie tak jak głosiły o tym ich mityczne nauki. Być może i my zbyt bardzo polegamy na naszych (przekazach)? Być może odbiegają one od naszej interpretacji lub chcielibyśmy, aby właśnie to oznaczały? Tak jak to wspomniałeś wcześniej istnieje tutaj bardzo dużo niewiadomych. Zbyt mało wiadomo nam na temat tego Rozbłysku Słonecznego i tego co on ze sobą przyniesie. Ludzie Micca cały czas posiadają biologiczne ciała. Ciągle gromadzą te wszystkie zdolności odnośnie telepatycznego, wzajemnego połączenia się ze sobą. Ich życie wydłużyło się i oczekuje się, że będzie się to jeszcze pogłębiało. Z tego co Micca mówił to przeszli (częściowo) przez ten proces i ciągle jeszcze przez niego przechodzą.– Zacznijmy od tego czy posiadają oni umiejętności telekinezy?– Nie. Nie potrafią jeszcze latać sobie w powietrzu czy unosić rzeczy siłą umysłu lecz posiadają umiejętności komunikacji telepatycznej i mają znacznie głębsze zrozumienie całego Wszechświata niż jak to miało miejsce poprzednio. Patrzą teraz na rzeczy z całkiem innej perspektywy.– Jedną z rzeczy o której słyszymy odnośnie Wzniesienia to pomysł o tym, że opada kurtyna zapomnienia i obecnie odzyskujemy dostęp do naszych przeszłych żyć jak i również do tego, w którym obecnie egzystujemy. Pewne istoty wyjaśniły mi to osobiście w ten sposób, że odbywa się to zupełnie tak jakbyśmy posiadali nieprzerwaną płaszczyznę astralną naszej formy duchowej, które ciągnie się życie po życiu i w chwili gdy przez nie wszystkie przejdziemy to tak jakbyśmy odzyskali dostęp do wyższej części samego siebie. Obecnie ograniczony umysł ludzki staje się nagle nieograniczony. Uzyskujemy dostęp do innych części siebie i pamiętamy gdy byliśmy tymi osobami.– Micca oświadczył mi, że jego ludzie pozostają w bliskości z ich Wyższym Ja, do którego obecnie większość z nas ma utrudniony dostęp.– Jasne.– Po tym wydarzeniu otrzymali oni pełen dostęp do swojego Boskiego Ja, albo postrzegają to jako pełny dostęp w porównaniu z tym co mieli poprzednio.– Czy wiesz jak to dokładnie wygląda? Co to tak dokładnie oznacza?– Uważam, że oznacza to również istnienie kurtyny pomiędzy naszym (świadomym) Ja a tym Wyższym Ja..– Jasne.– Gdy zostanie ona usunięta to nagle jesteś w stanie obcować ze swoim Wyższym Umysłem a co za tym idzie uzyskujesz dostęp do wszystkich pamięci odnośnie przeszłych oraz przyszłych żyć.– Czy kiedykolwiek wyraźnie powiedział ci o tym, że posiada on obecnie dostęp do swoich wcieleń równoległych oraz do innych przeszłych/przyszłych żyć?– Nie.– Dobrze, jednakże masz mocne przypuszczenia, że tak właśnie jest?– Tak. Doszedłem do wniosku, że nasze Wyższe Ja posiada pamięć odnośnie tego kim byliśmy w przeszłości. A gdy uzyskujesz możliwość obcowania z nim to dla mnie jest to cel sam w sobie.– Jak szybko weszły na scenę wydarzeń Istoty Anielskie, które oczywiście nie posiadają formy fizycznej lecz energetyczną, pochodzące ze znacznie wyższego poziomu (egzystencji)?– Natychmiastowo po tym jak nastąpił Rozbłysk Słoneczny pojawili się ich stróżowie, którzy powiązani byli z Sojuszem Istot Kulistych…– Naprawdę?– …którzy nie kontaktowali się z nimi osobiście lecz byli tam, aby zapewnić stabilizację oraz bezpieczeństwo w ich układzie gwiezdnym. Czuwali nad tym, aby nie nadleciały żadne inne istoty i nie wykorzystały ich w żaden sposób podczas ich przechodzenia przez ten proces.– Przed tym gdy wspomniałeś o Rozbłysku Słonecznym to omawialiśmy Super Federację. Wysyła ona taką jakby międzyplanetarną misję ratunkową w postaci swoich grup, które zajmują się długoterminowymi projektami genetycznymi. Czy opisywał on może coś takiego czy może mówił on o czymś całkiem innym?– Nic takiego nie opisywał. To o czym wspominał to są te dwie rasy stróżów, które w zasadzie znalazły się na scenie wydarzeń lecz przyjęły tylko i wyłącznie rolę policjantów, którzy pilnują porządku nie angażując się przy tym (w ich sprawy). Grupy te chciały, aby ludzie Micca sami rozwiązali swoje problemy i naprawili wszystko na ich planecie zupełnie tak jak to się będzie odbywało w naszym przypadku.– Jak wyglądała tyrania Drako na ich planecie?– Byli oni kontrolowani przy pomocy systemu podobnego do Nowego Porządku Świata (New World Order). Nie posiadali państw, które mogłyby toczyć ze sobą wojny. W tamtym czasie wszystko już było u nich kontrolowane przez jeden (zcentralizowany) rząd.– Jest to podobne do systemu, który panuje na naszej planecie gdzie rząd składa się z naszych ludzi, ale są oni kontrolowani przez Drako, którzy z kolei są kontrolowani przez Sztuczną Inteligencję?– Tak. Powiedział również, że coraz bliżej końca stawało się jasnym, że to Drako kontrolują wszystko. Zgaduję, że ludzie tutaj również otwierają oczy na ten fakt; wszyscy stajemy się tego bardziej świadomi. Jest to dokładnie to co wystąpiło na jego planecie.– Czyli mówisz, że w chwili gdy nastąpi ten Rozbłysk Słoneczny to pewne przyjazne Istoty Pozaziemskie wejdą na scenę, aby upewnić się, że nikt (niepowołany) nie zaangażuje się w ten proces.– Zgadza się.– Co to tak naprawdę oznacza dla ludzi? Jak to będzie wyglądało? W jaki sposób będą oni mogli zaufać temu co się będzie odbywało? Jak każdy nas będzie mógł rozpoznać, że coś takiego jest w toku?– W większości nikt nie jest świadom, że jakaś (rasa) stróżów znalazła się tutaj, aby doglądać całego tego procesu.– Och.– Tak, ludzie są nieświadomi czegoś takiego. Będą jednak ludzie w (poszczególnych) społecznościach, którzy będą wiedzieli o tym, podobnie jak to się ma w przypadku Ambasadora Micca; wiedział on co się dzieje na jego planecie. Większość jednak jego ludzi nie była tego świadoma. Wszyscy byli skoncentrowani na swojej planecie, na uzdrawianiu (sytuacji) oraz na tym, aby przejść przez ten proces.– Czy układ słoneczny, w którym znajduje się planeta Micca również doświadczył tych Istot Kulistych, które pomagały im w tym przejściu?– Mhm (potwierdzająco). Przeszli oni dokładnie przez ten sam proces, przez który i my przechodzimy.– W jakim stopniu, w porównaniu do nas w obecnym, mieli oni dostęp do technologii? Jak bardzo zmieniło się to w ich przypadku (podczas tego procesu)?– Wszystko to zmieniło się niemalże z dnia na dzień. Stało się tak z tego samego powodu, którego wystąpienia oczekuje się tutaj; cała ich technologia przestała działać po tym jak nastąpił ten Rozbłysk Słoneczny. Wtedy wszystko musieli zacząć od nowa. Gdy rozpoczęli (budowanie technologii) po raz kolejny to byli już wtedy świadomi technologii psychotronicznej, która jest znacznie bardziej zaawansowana (niż ta obecnie).– I mówisz nam, że tego samego oczekuje się tutaj?– Tak, oczywiście. Cała ta nasza „nowoczesna” technologia zostanie usunięta i wtedy wejdą na scenę wszystkie te różne Programy Kosmiczne, które wybudowały (w przestrzeni) całą infrastrukturę. Nasuwa się pytanie co się wtedy stanie z tą cała infrastrukturą podczas tego Rozbłysku? Wtedy przejdziemy od technologii elektronicznej do psychotronicznej, która jest oparta na kontrolowaniu jej przy pomocy umysłu. Ludzie Ka-Aree robią to przy pomocy różnych kryształów oraz kamieni, z którymi w jakiś sposób potrafią się komunikować. Potrafią wpływać przy pomocy swojej świadomości na obiekty lub inne istoty.– Był pewien informator związany z oryginalnym Projektem Ujawnienie, który odpowiedzialny był za zdalne widzenie. Zadaniem jego grupy było stworzenie systemu komunikacji opartego na telepatii gdyż przewidywano zaistnienie Rozbłysku Słonecznego, który unicestwi cały sprzęt elektroniczny (na Ziemi). Chcę przez to powiedzieć, że również inni informatorzy donosili o przewidywanym Wydarzeniu Słonecznym.– Być może zauważyłeś, że Prezydent Obama podpisał bardzo ciekawe zarządzenie.– Tak.– W zarządzeniu tym oznajmia, że wszystkie agencje federalne muszą przygotować się do wystąpienia rozbłysków słonecznych lub zakłóceń geomagnetycznych, które nie tylko unieszkodliwią (całą infrastrukturę) elektroniczną, ale także wywrą długoterminowy wpływ na całą technologię. Z tego powodu budują oni urządzenie EMP (Impuls Elektromagnetyczny), który będzie testem przeprowadzonym w niedługim czasie w mieście usytuowanym blisko ciebie.– Większość ludzi, którzy oglądają ten program ma prawdopodobnie wystarczająco pomyślunku, aby wiedzieć, że w latach osiemsetnych miał miejsce Carrington Event. W tamtym czasie posiadaliśmy tylko i wyłącznie linie telegraficzne i wszystko to zniszczyło się właśnie z powodu rozbłysku słonecznego.– Tak.– Jest to więc bardzo poważny problem. Co zrobimy bez całej tej technologii? Chcę tutaj zapytać czy te Istoty Pozaziemskie pojawią się u nas i pomogą nam w chwili gdy stracimy wszystkie nasze zabawki, abyśmy nie zostali pozbawieni wszystkich niezbędnych środków do życia?– Jeśli wyślemy wołanie o pomoc to ją otrzymamy. W tym okresie czasowym spodziewa się, jednakże, że będziemy bardzo nieufnie podchodzili do innych istot nas odwiedzających i przynoszących nam jakiekolwiek prezenty po tym jak dopiero co wyzwoliliśmy się spod władzy innej pozaziemskiej grupy.– Czy coś takiego również nastąpiło pośród ludzi Ambasadora Micca?– Tak.– Czyli przeszli oni przez okres czasowy podczas, którego zostali całkowicie odarci ze swojej infrastruktury technologicznej?– Tak i podczas tego okresu każdy z nich był w bardzo złej formie psychicznej. Musieli stawić czoła problemom technicznym i psychologicznym. To mówi samo za siebie; jest to bardzo dużo do przejścia. Jednak zdołali to pokonać i (ich cywilizacja) rozkwitła na nowo.– Jakie jest najbardziej prawdopodobne okno czasowe podczas, którego moglibyśmy oczekiwać Rozbłysku Słonecznego u nas? Oczywiście na pewno on nastąpi?– Tak, zdarzenie to wystąpi na pewno. Gdy ja byłem w TPK mówiono tam o latach pomiędzy 2018 a 2023 lecz ostatnio doszły mnie słuchy, że przesunęło się to do 2024 roku.– Co oznacza, że nie koniecznie stanie się to w tym ostatnim roku…– Jest to tylko okno czasowe.– …lecz jest to ostatni rok, w którym to może zaistnieć.– Jest to okno czasowe, w którym spodziewa się wystąpienia tego Wydarzenia.– Czyli pomiędzy 2018 a 2024 rokiem.– Zgadza się.– Z tego co mówisz to wygląda na to, że wydarzenie to może spowodować ofiary w ludziach w szczególności w krajach, które są bardzo mocno zależne od bezpośredniego używania technologii po to, aby dostarczać podstawowe usługi ludziom lub by produkować rzeczy pierwszego użytku.– Pomyślmy tutaj o całej tej technologii, która jest wykorzystywana by utrzymywać przy życiu niektórych ludzi. Gdy ta technologia przestanie działać to oczywiście, że pewni ludzie stracą życie. Wszystkie te nowe technologie nie pojawią się nagle znikąd. Nikt nie pojawi się tutaj i nie powie: „Proszę bardzo, tutaj jest moduł używający energię pola zerowego”. Rozwinięcie się całego tego procesu zajmie jakiś czas. Jest to coś o czym Ambasador Micca również wspominał … przez pewien czas opracowywali oni już nową technologię i posiadali swoje własne tajne programy kosmiczne gdzie zaangażowane było mnóstwo fizyki, o której ich ludzkość wcale nie wiedziała; zupełnie tak jak my nie wiemy (o wielu rzeczach).– Planeta Micca również posiadała coś podobnego do Militarnego Konglomeratu Przemysłowego ze swoim własnym Tajnym Programem Kosmicznym?– Tak.– I utrzymywane to było w tajemnicy?– Tak. Byli oni (społecznością) bardzo zmilitaryzowaną. Jednak przez kilka pokoleń wszyscy wspólnie potrafili pozbyć się swojego wojska.– Czy Sojusz Drako również wyposażył w broń ich jednostki wojskowe i wykorzystywał ich do toczenia bitew międzyplanetarnych?– Tak.– To ciekawe.– Wspomniano mi o tym, że były to związki karmiczne. W obecnym czasie my również posiadamy ludzi, którzy latają wraz z Drako do innych układów gwiezdnych i powodują tam bardzo dużo problemów. Przyjdzie czas, że będziemy musieli za to w jakiś sposób zapłacić.– No cóż, nie sądzę, żeby ludzie, którzy nigdy nie przyłożyli do tego palca byli w równej mierze odpowiedzialni karmicznie za tych, którzy byli w to zaangażowani.– Nie, jednakże obecnie jako gatunek ludzki, całe nasze społeczeństwo obrywa w wyniku sprzężenia zwrotnego.– Zgadza się.– Będzie to dotyczyło wszystkich ludzi.– Z tego co opisujesz to ludzie Ambasadora Micca przeszli przez bardzo trudną transformację. Jakie są twoje odczucia gdy spotykasz się z nimi? W jaki sposób oni wyglądają oraz jaką niosą ze sobą energię?– Emanują oni całkowitą energią miłości i ich wibracje są całkowicie inne niż nasze. Również ich umysły nie są skoncentrowane w 10% na przechodzeniu przez ten proces; ich umysły nastawione są na stawienie czoła wszystkim tym negatywnym rzeczom (których się dopuścili w przeszłości). W obecnym czasie po usunięciu całej tej Sztucznej Inteligencji z ich planety są oni w stanie w pełni skoncentrować się na tym procesie.– A jednak pomimo posiadania przyjaznej, pełnej miłości i medytacyjnej świadomości ciągle są do nas w jakiś sposób podobni, z tego co mówisz?– Och tak. Są bardzo podekscytowani i nie mogą się doczekać aż będą mogli kontaktować się z nami oraz pomagać nam w tej transformacji. Pragną, abyśmy nie lękali się tej przemiany lecz równocześnie pragną, abyśmy rozumieli, że nie będzie to tak jak większość z nas myśli: nagły błysk światła, wszędzie latają aniołki i wszystko się kończy.– I nagle wszyscy nabywamy podobnych umiejętności, jakimi posługiwał się Jezus itd.– Zgadza się; będzie to (długotrwały) proces.– To ciekawe. Dobrze, są to tego typu rzeczy, których słucham najchętniej. Mam nadzieję, że wszystkim się to podobało jak i mnie. Jest to program „Kosmiczne Ujawnienie”, ja nazywam się David Wilcock, jestem prowadzącym i do zobaczenia w następnym Sławomir Lernaciński Źródło oryginalne: Źródło polskie: Kosmos to miejsce, do którego każdy chce się udać w pewnym momencie swojego życia, nawet jeśli tego nie chce. Być może bardzo niewielu ma szczęście odwiedzić maleńką część wszechświata poza Ziemią, rozkoszując się widokami, których nigdy wcześniej nie widziano. Dla innych wystarczy zadowolić się pojawiającymi się dzień w dzień ciekawostkami przestrzeni. Oczywiście nie można tego porównać z widokiem na ciele. Ale z pozytywnego punktu widzenia przynajmniej zdajesz sobie sprawę z tego, co się tam dzieje. Społeczność astronomiczna i naukowa w ogóle była odpowiedzialna za dewaluację nowych wiadomości, wydarzeń, ciekawostek i tajemnic dotyczących kosmosu, więc chłoń wiedzę o nich. Możesz również zainteresować się naszym artykułem: Sztuczna grawitacja w kosmosie: kosmiczna nauka Wskaźnik1 Sprawdź swoją wiedzę. Ile wiesz o kosmicznych ciekawostkach? Łazienka i astronauci. Naprawdę ciekawe wydarzenie! Skafander kosmiczny jest droższy niż się Kolejna ciekawostka kosmosu: kosmiczne jedzenie nie jest tym, o czym Dlaczego astronauci wyglądają na tak wysokich? Żegnajcie te irytujące odgłosy w kosmosie!2 Dodatkowy bonus: Odkryj ciekawostki strefy dziecięcej i edukuj swoje potomstwo! Ziemia jest planetą wszystkich żywych istot! Czy Układ Słoneczny naprawdę ma 9 planet? Czy słońce jest tak małe, jak wygląda na niebie? Sprawdź swoją wiedzę. Ile wiesz o kosmicznych ciekawostkach? Źródło: NASA W końcu ciekawostki kosmosu zapewniły migoczącą perspektywę wszechświata. Ta perspektywa została zmodyfikowana, ponieważ znany jest nowy aspekt w odniesieniu do kosmosu, dodając wiarygodne informacje do dziennika. Wszystkie ciekawostki przestrzeni mają coś do opowiedzenia, niesamowite tło i tego samego bohatera co zawsze: grono profesjonalistów zajmujących się tym obszarem. Wraz ze swoimi przodkami w tej materii przypisuje się im wielkie odkrycia i objawienia, o których nigdy nie myślano z racji wszechświata. Ale ile wiesz o tych wydarzeniach? Łazienka i astronauci. Naprawdę ciekawe wydarzenie! Tak, ten fakt jest ciekawy, zwłaszcza w odniesieniu do tych astronautów, których pobyt w kosmosie jest przedłużony. Jak twoje łazienki? Gdzie deponują swoje fizjologiczne odpady? Odpowiedź jest dość prosta. Większość modułów, w których mieszkają astronauci, to łazienki przystosowane do środowiska. Aby zapobiec oddziaływaniu grawitacji na normalne stołki, w łazience zastosowano system ssący. Co to znaczy? Odpady są poddawane ogromnemu ciśnieniu ssania dzięki czemu są przechowywane do czasu ich usunięcia. Skafander kosmiczny jest droższy niż się wydaje Zgadza się, może wyglądać jak strój, który można w każdej chwili wyprodukować masowo, ale to nie takie proste. Stroje szyte na wizytę w kosmosie wykonane są z materiałów zastosowanych w ekstremalnych warunkach środowiska kosmicznego. W związku z tym rozwój i produkcja tych garniturów ma koszt przekraczający to, co ktokolwiek mógłby oszacować. Różne raporty i kanały informacyjne, w tym departamenty urzędowe, ustawić kwotę ponad 10 milionów dolarów. Kolejna ciekawostka kosmosu: kosmiczne jedzenie nie jest tym, o czym myślałeś Biorąc pod uwagę inne ciekawostki kosmosu, to właśnie ta najbardziej zadziwia różnych czytelników. W niektórych przypadkach kosmiczne jedzenie jest zwykle związane z szarą żywnością lub przetworami, bez koloru, przypraw i smaku. Jednak ku Twojemu zdziwieniu i ukazaniu jej koronacji na jedną z najbardziej poszukiwanych ciekawostek kosmosu w Google, Tak nie jest. To jest tak powszechne jak inne (makaron, sok z mango, a nawet kurczak z ryżem), po prostu inaczej przetwarzane i pakowane. Dlaczego astronauci wyglądają na tak wysokich? Szkolenie i przygotowanie, które otrzymują astronauci, nie idzie na marne. Oprócz silnego profilu psychologicznego, który muszą mieć, muszą być również dość zdrowe i sprawne, bez problemów z lędźwiami i sercem. Zerowa grawitacja wywiera różny wpływ na fizjologię człowieka, a jeden z nich jest dość szczególny. wszyscy astronauci urosną do około 4-5 cm wysokości z powodu oddzielenia lub rozciągnięcia przestrzeni międzykręgowych. Tak, zerowa grawitacja może sprawić, że będziesz wyglądać na wyższego, ale jakim kosztem później? Żegnajcie te irytujące odgłosy w kosmosie! Ciekawą anegdotą, jeśli chodzi o mówienie o kosmosie, jest brak hałasu lub fal dźwiękowych jako takich. bycie powietrzem idealna metoda transportu dla tych fal, przestrzeń kosmiczna nie może ich prawidłowo propagować. Odpowiedź przekłada się na fakt, że oczywiście w przestrzeni nie ma środka transportu dźwięku Będąc praktycznie pustym. Czy możesz sobie wyobrazić życie ze swoim partnerem bez jego chrapania lub wydawania irytujących dźwięków w nocy? Może powinieneś wysłać go w kosmos! Źródło: NASA Bycie dobrym rodzicem wymaga bycia świadomym dobrych informacji, które można zaszczepić swojemu synowi lub córce. Dzieci mają tendencję do szybszego uczenia się w porównaniu z jakimkolwiek dorosłym, chociaż może się to nie wydawać. Dodatkowo fakt mówienia o ciekawostkach kosmicznych, dodaje szczególnego zainteresowania. Jeśli jest wystarczająco dorosły, aby zrozumieć pewne rzeczy, znacznie lepiej na twoją korzyść. Poniżej odkryj te kosmiczne ciekawostki dla dzieci o kosmosie. Ziemia jest planetą wszystkich żywych istot! Znany świat jak dotąd jedyny, w którym mieści się ludzkie życie, będąc również szczęśliwym domem dla zwierząt. Znajduje się w Układzie Słonecznym, zajmując trzecie miejsce wśród planet znajdujących się najbliżej gwiazdy macierzystej, Słońca. Czy Układ Słoneczny naprawdę ma 9 planet? Do 2006 roku uważano, że Układ Słoneczny składa się z 9 planet, w tym Plutona. Ale jako aktualizacja ciekawostek przestrzeni dla dzieci i ogólnie, teraz panorama się zmieniła. Czemu? Dziś jest uważana za planetoidę poza Neptunem i inne obszary dość daleko od Ziemi. Czy słońce jest tak małe, jak wygląda na niebie? Nie. Z pewnością udowodniono, że gwiazda macierzysta ma rozmiary i wymiary większe niż jakakolwiek inna planeta, w tym Jowisz. W związku z tym każda planeta, biorąc za szafę Słońce, mogłaby się w nim przechowywać. Są nawet takie twierdzą, że zostałoby nawet miejsce na inne gwiazdy, asteroidy, komety i ciała niebieskie. Ciekawe, nie sądzisz? Tam na górze wygląda to nieistotnie, ale prawda jest inna. Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj.

co to jest objawienie kosmiczne